Als ik naar het centrum ga, probeer ik er altijd een blik op te werpen. Soms bezwijkt de brug bijna onder de toeristen, soms is er helemaal niemand. Ik denk meestal aan die keer dat we Hoi An voor het eerst bezochten, een herinnering die mij nu extra week maakt.
Dat zit zo. Allerliefste werkt sinds jaar en dag wereldwijd aan het lokaal beleid. Dat betekende dat hij tot voor kort gemiddeld één dag op drie in het buitenland verbleef, soms één dag op twee. Dan zei hij dat het 'uitzonderlijk' was en ik dat het precies wel vaak uitzonderlijk is. Tijdens werkweken zonder reizen maakte Allerliefste dan weer lange dagen in Brussel.
Om maar te zeggen: in het plan om samen te verhuizen lag de nadruk nogal op 'samen'. Het werkt, hier in Vietnam waren we drie volle maanden bij elkaar. Dat is jaaaaren geleden en ik heb er elke dag van genoten. Maar ook wie in het Zuiden een programma coördineert, moet af en toe naar het hoofdkantoor. Hij is dus alweer meer dan een week van huis, ik sta er nu in een ver land tijdelijk alleen voor.
We doen het goed, de kinderen en ik, maar het voelt wel vreemd. En het is tijd dat we hier weer met ons vieren zijn. *** Kom nu maar snel terug, Allerliefste, dan stappen we nog een keer samen over de houten brug. ***
 |
| Jana en Lukas op / in de Japanse brug van Hoi An |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten