Krantenknipsels

Heimwee op voorhand, ik weet wel zeker dat het bestaat. Het stak de voorbije weken al af en toe de kop op, de laatste dagen steeds vaker. Ik mijmer over vrienden en familie die ik ga missen. Het netwerk op school, speelvriendjes en hun ouders, mijn buren, de collega's. Ik ga hen allemaal zo hard missen. Hen en alles wat we samen doen. Bellen, dansen, afspreken, wandelen, eten, klimmen, zingen, spelen, fietsen, iets gaan drinken, praten, picknicken, op weekend ... 

Behalve mensen ga ik ook dingen missen. Fysieke dingen. De vissen die de kinderen bij mijn ouders in de vijver dompelen. Onze kano. Brood met boter en kaas. Het thema van de ouderfuif. De schapen langs de Coupure. De ladder uit onze kelder, waarmee we elk jaar een winterboom maken. De rotsblokken van Fontainebleau. De houtblokken op het midzomerkampvuur. De marshmallows putje winter. De pasta met pesto van Trafiek. De behandeltafel van mijn kinesist. La Mestiza. Het geluid van de auto uit Zwijnaarde. De fietsroute langs het water. De vuurwerkstokjes op oudejaar. De picknicktafel in het park. De plaatjes op het Pierkesbal. De trappen naar de berm in de Bourgoyen.

En dit.

Soms ligt zo'n rolletje onverwacht in de keuken. Soms ligt er eentje in het postvakje op mijn werk. Mijn vader weet dat ik graag Hij/Zij lees. En dat wij de krant alleen in het weekend op papier krijgen. Dus knipt hij van maandag tot vrijdag die stukjes uit, doet er een rekker rond, dropt het op een plek waar ik het zeker zal vinden.

Hoewel ik weet dat hij die stukjes bijhoudt, is zo'n rolletje toch nog elke keer een verrassing. Ik strijk het opkrullend papier glad, lees alle stukjes. Ik glimlach of sta stil bij wat Deprez en Claeys schrijven en bewaar ze daarna in een map.

Dat ga ik missen. Mijn vader, uiteraard, maar ook die knipsels.