Kinderen vragen er niet om dat ze zomaar verplant worden. Zeker niet als ze graag naar school gaan, en graag naar de scouts, veel speelkameraadjes in de buurt hebben en van die echt warme meters, peters en familie. Tegelijk volgen ze geïnteresseerd de app waarmee Allerliefste Vietnamees leert, weten ze al dat hun zakgeld in VND (Vietnamese đồng) in de miljoenen zal oplopen, gebruikt Lukas met veel plezier het gele Street View mannetje om virtueel ter plekke rond te wandelen en zoekt Jana het liefst van al online naar huizen.
Zoals ze zelf verwoorden: 'Vertrekken is lastig, daar zijn lijkt wel leuk.'
Zo zal het daar ook gaan. Ik ga de eerste maanden niets doen. Het is te zeggen: terwijl Allerliefste zich inwerkt in een nieuwe job, ga ik de kinderen eerst een beetje echte vakantie proberen geven, een nieuw sociaal netwerk uitbouwen, leuke hobby's proberen regelen, van alles uitzoeken, van ons huis een thuis maken, thuisonderwijs geven tot we een goede internationale school gevonden hebben en ze klaar zijn om die stap te zetten.
Daarna, als ik na een half jaar of zo weer eens toekom aan mezelf: uitrusten, lezen, uitzoeken wat ik daar kan en wil doen. Misschien ontdek ik een onverwacht talent, een nieuwe passie. Misschien leer ik wel koken. Misschien word ik freelance fotografe. Misschien word ik gastvrouw van onze hoogsteigen B&B. Misschien ga ik toeristen rondleiden. Misschien ga ik vertalen. Misschien ga ik gewoon weer teksten bewerken.
Misschien doe ik effectief niets. Ik weet het nog niet. Alleen dit. Eerst zorg ik voor mijn clan. Zodat ik op de vraag hoe de kinderen daar reageren, kan antwoorden: zeer goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten