Waarom we graag een tandje bijsteken

Als hij dat feest nu eens vóór ons vertrek zou plannen? Zouden wij dan ook komen? Natuurlijk! Het zou wat druk zetten op onze voorbereiding voor Vietnam, maar ik wist ook dat het zo'n deugd zou doen. En jawel. Buiten groentjes snijden, kletsen. Brooddeeg maken, kletsen. Kikkererwtenburger maken, kletsen. Mopjes maken, kletsen. Ik had niet eens door dat iemand ondertussen - achter mijn rug! - aan het schetsen was. 

De kinderen wel. Tussen alle bedrijvigheid door schoven zij aan voor een houtskoolportret. De tekeningen van Jana en Lukas gaan mee in de bagage. Mooie herinnering aan een avond vol spelen-spelen-spelen in de laatste streepjes zon. Wij aan de vuurplaat. Tot lang na de laatste streepjes zon. De hele avond lang lekker eten, kletsen, nog meer eten, nog meer kletsen.  

Rond middernacht kampvuurpannenkoeken met bosbessen. En of we niet gewoon zouden blijven logeren? Om de volgende dag met ons zeven samen op stap te gaan. Nog meer tijdsdruk op onze voorbereiding, maar zó graag.

Hij had een wandeling bedacht. Over de Wijngaardberg, naar de zwemplas van Rotselaar. Met zwempakken voor (bijna) iedereen, zodat zelfs ik in het water kon. En 's avonds nog een verrassing.  'Het is niet echt Vietnamees,' zei hij. 'Maar toch exotisch van sfeer.' Toen hij ons door de woonwijk leidde, had ik inderdaad niet verwacht dat daar een pareltje als World Kitchen zou liggen. Zo lekker! En die tuin met eethutjes! Heerlijk.

Heerlijke 24 uur. Elk tandje dat we daardoor extra moeten bijsteken, meer dan waard. *** Ach, G., ik heb nu al heimwee en verdriet dat we dit jaar niet samen gaan fietsen. Wij reserveren jullie voor volgende zomer. Daar. ***