Noodknuffel

We reageerden hier en daar. Leuk! Waw! Zo mooi! Geniet ervan! Tot we het verslag lazen van de slaaptrein naar Chiang Mai. Dat ze daar eenmaal aangekomen 300 trappen beklommen naar een gouden stupa, het leven van Boeddha geschilderd zagen, die drakentrap weer afdaalden en een oeroud woud ontdekten met joekels van bomen, dat deed er allemaal niet toe.

Het ene vriendje was zijn knuffel kwijtgeraakt! Geen waw, maar een uitgebreide, bezorgde reactie. Hebben jullie het knuffelkonijn al teruggevonden? Antwoord uit Azië: 'Helaas. Maar met elastiekjes en een doek hebben we een nieuwe knuffel gemaakt. En thuis wacht een reserveknuffel, precies hetzelfde blauwe konijn (dat hij trouwens van jullie omi kreeg).' 

'Dat duurt nog zo lang!' riep Lukas. En we stuurden een filmpje. 'Zo maak je van een doek een konijn.' Met het blauwe babydoekje dat Lukas nog steeds als knuffellap gebruikt, want dan leek het resultaat hopelijk op het konijn dat nu misschien door een kindje in Chiang Mai geadopteerd is.



Vroeger maakte mijn moeder zulke stoffen konijnen voor ons, nu doe ik dat voor mijn kinderen. Een handdoek, theedoek, tetradoek, spuugdoek, zakdoek. Een sjaal, een pareo, desnoods een T-shirt. Omdat je uit bijna alles een konijn kunt maken, is het de perfecte oplossing voor knuffelsmekende kinderen die onverwacht zonder zitten.

Wij vouwen ze ook gewoon voor het plezier. Niets leuker dan een zakdoekje dat tegelijk een klein katoenen konijntje is. Niets zachter dan, na het bad en gewikkeld in een reuzegrote handdoek, knuffelen met een badstoffen konijn.

Daar in Azië bleek de knuffelkwestie gelukkig snel voorbij. Afleiding genoeg, natuurlijk. Morgen sluit het vriendje de reserveknuffel in zijn armen. Bijna thuis! Ze krijgen van ons een paar dagen om hun bioritme te resetten, daarna komen wij onverbiddelijk onze dia-avond opeisen. Want die verhalen willen wij nu ein-de-lijk wel eens rechtstreeks van hen horen! En nog veel meer foto's willen wij zien!

Lees het verslag van team 88 on tour, dan begrijpt U meteen waarom.