Onder één voorwaarde. Loop niet in de valkuil waar ik, op een dia-avond van vrienden, met open ogen in gelopen ben. Wie op een bepaald moment denkt: 'ziet er leuk uit', wil ik op voorhand waarschuwen. Begin er niet aan. Echt. Ik had graag gehad dat die vrienden dat op hun dia-avond ook eerlijk tegen mij hadden gezegd. Het is te zwaar.
Tenzij U van de eerder koppige soort bent, natuurlijk. Dan kunt U zich eraan wagen. Fietsdagen waarop je meer dan 1000 meter moet stijgen. Hellingen van rond de 15%. Dat is steil naar omhoog! (Naar beneden is dat trouwens soms ook heftig.) Bij temperaturen van boven de 30 graden. Met te veel bagage en een doordeweekse conditie.
Misschien doen die dia-vrienden dat wel, maar behalve een materialen-test-tocht trainen wij niet op voorhand. Zo komt het dat wij onze route al meteen op de eerste dag moesten bijstellen. En daarna zowat dagelijks opnieuw. Allerliefste krabbelde -tig papiertjes vol nieuwe schema's. Op de binnenkant van de doos ontbijtgranen, op het kartonnetje van de chocolade.
Nieuwe routes, nieuwe slaapplaatsen, nieuwe planning. Met steeds dezelfde eindbestemming: een maand later in Bordeaux. Daar zouden we de fietsen op de TGV zetten en naar België treinen. Tickets waren al gekocht, die trein wilden we niet missen.
Uiteindelijk hebben we dat gehaald. Maar hoe!
Dit is dag 1. Na drie uur fietsen zijn we amper 12 kilometer verder, nog meer dan de helft te gaan. Ondertussen hebben we wel al hoogst charmant tussen de koeien gefietst en gepicknickt. Maar toch.
Die 12 kilometer waren stampen en zweten. Al na een dorp op drie hang ik de bagagekar aan de dochter die fietst met elektrische ondersteuning. Tegen de middag zitten we fysiek en mentaal alle vier op onze grenzen. Allerliefste en ik denken bij onszelf: waar zijn we in godsnaam aan begonnen? De kinderen twijfelen luidop: waarom doen we dit, waarom kunnen we niet gewoon bij Sam en Leen blijven?
Het navigatiesysteem stuurt ons op een baantje dat wel mooi is, maar ongeschikt voor fietsers. We moeten kiezen tussen opties die absoluut geen optie zijn: een omweg fietsen en onze bestemming niet halen of deze ***baan nemen en onze bestemming misschien ook niet halen. Allerliefste verandert voor het eerst maar zeker niet voor het laatst onze route van die dag en daarmee het hele verdere reisschema.
We gaan naar een andere camping! En stiekem zoekt hij op satelietbeelden naar een zwembad. Fluistert dat hij de kinderen daarmee wil belonen en verrassen. Ik knik, dat gaat onze spieren en onze moraal deugd doen. We peppen onszelf, elkaar en de kinderen op en fietsen verder. Tot de avond valt, het zwembad is nog een half uurtje open. Snel! Erin!
Wanneer het donker is en de kinderen slapen, staan wij buiten de tent nog een beetje te fezelen. Dit houden we niet vol, vakantie moet ook nog een beetje leuk blijven. Wat doen we? Wat kúnnen we doen?
Ik ga de dia-show hier onderbreken, maar de foto's in de volgende berichten zullen het wel tonen. Echt vakantie werd het uiteindelijk wel. Alleen mag ik van Allerliefste nooit meer naar die dia-avond gaan die onze fietsende vrienden jaarlijks houden. Hun verhalen mogen nog zo waw zijn, de foto's nog zo mooi: voortaan kiezen wij onze bestemming zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten