Vrijdagmiddag. In hartje Brugse Poort maken zes Romeinse legioenen zich op voor de strijd. Maar eerst: een pronkronde! Want wie weet kan de winnaar achteraf geen ererondje meer rijden, zo stevig zijn die zelfgebouwde Romeinse karren nu ook weer niet. En eigenlijk hebben ze allemaal reden tot pronken.
Van de middenbouw tot de bovenbouw (dus van het eerste tot het zesde studiejaar): ze werkten zo hard aan hun wagens. Samen. Zagen, boren, nagelen, vijzen. Schilderen, sjorren, spijkeren. Samen. De ene oppert een idee, de ander denkt na, nog een ander voert uit. Samen. 'Klop maar stevig door, ik hou die plank wel vast.'
Terwijl de Caesar-Maestrum de hele ceremonie in goede banen leidt, holt haar juf heen en weer over het veld. Een knalrode amazonecape wappert achter haar aan. Ze wil alle verklede Romeinen op de foto en checkt of de karren technisch standhouden. Tussendoor peilt ze de moraal van de troepen. Zijn ze klaar voor de finale? 'Klaar voor de Romanum Zeepkistum KarisRace?'
Ja, ze zijn er klaar voor. Een na een vliegen de teams over de kasseien van Acacia. Daarbij vergeleken is een heirweg als fluisterasfalt. Met een zonnewijzer-app wordt hun tijd gechronometreerd. En hoewel meedoen het belangrijkste is, wil iedereen liefst winnen.
Daarom is de gladiator in kwestie telkens het lichtgewicht van de groep. Onopvallend en behendig zitten ze op hun post, vol overgave en vertrouwen in hun eenheid. Soms zwenkt het karretje, soms moet het legioen trekken en sleuren, duwen en bijsturen. Maar ze raken allemaal tot aan de meet, zetten daarbij stuk voor stuk een schone tijd neer.
Dus stijgt de spanning. Wie krijgt straks de lauwerkrans met gouden blaadjes? En dan gebeurt het, midden op de heirweg breekt een as doormidden. Nog voor iemand 'oh neen' kan roepen, tilt het legioen eensgezind de bodemplaat op. Zo dragen ze hun gladiator met man en macht over de streep. VII minuten.
Ik kan niets zeggen door de krop in mijn keel, maar de amazone-juf roept het uit. 'De max!' (Latijnse afkorting voor momentum maximum, een topmoment.) 'Van mij krijgen die allemaal meteen hun diploma lagere school. Zij kunnen tenminste probleemoplossend denken en samenwerken!'
Het snelste en het traagste legioen, samen op het podium. En ik maar denken dat het een ordinaire zeepkistenrace zou worden. Ik ken juf A. toch? Ze leert de kinderen rekenen en spellen, kaartlezen en informatie opzoeken, de tijdslijn interpreteren en het dierenrijk en het menselijk lichaam ontleden. Op een leuke, interactieve manier bovendien. Zoals in het project over de Romeinen. Maar vooral leert ze hen ook nog zoveel andere dingen. Buiten het leerplan.
Een jaar lang zag ik haar werken met de karakters in de klas. Probleemoplossend denken, daarnaar handelen en samenwerken? Elk moment om daarin te groeien grijpt ze aan. Maar ook zelfzorg houdt ze in de gaten. Communicatie, vriendschapsrelaties en groepsdynamiek. Zin voor initiatief en verantwoordelijkheidsgevoel. Het hele palet aan gevoelens en hoe daarmee om te gaan. Voor al die aspecten benadert ze het ene kind zus, het andere zo.
En omdat ze zich zo in hen verdiept, verdiepen de kinderen zich ook in zichzelf. De weerbaarheid en zelfkennis die dat oplevert, daar heb ik jaren over gedaan! Dus ben ik op-mijn-blote-knieën-zo-blij dat de dochter haar een jaar lang als juf mocht meemaken.
(Die dochter zelf overigens ook.)
Nu ze de poort van de school achter zich dicht trekt, schrijf ik dit met heimwee-op-voorhand.
Verdikkum, ik ga haar missen.
(En de dochter absoluut ook.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten