De voorkant

Tuurlijk deden we in Barcelona niet alleen de achterkant. De kathedraal en het park Guëll, de vrouw met de vogel van Milo, het Casa Mila en de Sagrada Familia: dat is toch allemaal veel te mooi om de neus voor op te halen?

En het is waar. Met kinderen in het zog ben je vaak gebonden. Je kunt niet lekker laat op restaurant, in Spanje kun je zelfs niet gewoon op restaurant. Wanneer de Catalanen 's avonds eindelijk aan tafel schuiven, vallen die van ons bijna omver van de slaap. Je kunt de dag niet volproppen met cultuur, niet snel nog even een museum binnenspringen. Je kunt niet gaan dansen en niet alle wijken doorkruisen. Ik heb nog massa's dingen in te halen.

Maar mét kinderen erbij brandt er tenminste een kaarsje bij Santa Elana, goed voor mijn zieleheil. En spelen we samen verstoppertje tussen de zuilen van Gaudi. Hinkelen we op het speciale voetpad voor la Pedrera. De dochter wijst me op de truc met de zandzakken, dat herinnert ze zich nog van een spreekbeurt in de klas. De zoon trekt iedereen mee naar een peuterspeeltuin en jaagt onversaagd op duiven. 

Alleen met Allerliefste zou ik ook het strand aandoen, maar waarschijnlijk niet zo lang. En wat we zonder kinderen absoluut nooit zouden bezoeken, is het grootste aquarium van Europa en de spectaculairste glijbaan ooit. En toch waren dat fantastische uitstapjes. 

Die glijbaan in het Parc Industrial: 'Maar een beetje rondfietsen en het ziet er wijs uit,' zei Allerliefste. We malen kilometers extra en ik heb honger, maar hij heeft gelijk.

Eigenlijk zou ik dat ondertussen moeten weten. De dag voordien leidde hij ons steil bergop naar een oud fort waarover zijn Barca-collega's hadden verteld. Spectaculair uitzicht, relaxed sfeertje.

Om maar te zeggen. De kinderen en Allerliefste mogen dan wel elk stedelijk blitsbezoek verijdelen. Zeker in Barcelona staan er nog dingen op mijn lijstje. Maar die kunnen waarschijnlijk niet tippen aan de verrassingen die mijn favoriete compagnie mij bezorgt.