Op een goed burenjaar

Oh, wat heerlijk! Om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen heeft de buurman een profielfoto van mij bewerkt. Ik klikte meteen vind-ik-leuk.

Roger. Hij praat zo Gents dat ik, pertang geboren en getogen, er meestentijds niets van begrijp. Wanneer hij over de draad die onze tuinen scheidt zijne parlé doet, sta ik er vaak wat onbeholpen bij. Ik glimlach schaapachtig, beaam alles wat hij zegt en word nadien uitgelachen door Allerliefste. 'Ge hebt er weer niets van verstaan, zeker? Het waren vuile moppen.'

Ach wel, denk ik dan. Wij leven goed naast elkaar. Altijd goeiendag. Toen zijn moeder nog leefde. 'Hoe is het met haar gezondheid?' Als hij de kinderen ziet. 'Wacht, ik heb nog iets dat jullie zal interesseren.' Die keer dat het tijdens onze verbouwingen ook bij hem binnen regende. 'Ding-dong. We komen dweilen.' En zullen we onze woekerende frambozenstruik aan uwe kant snoeien? 'Neen gij, ik eet daar juist zo graag van.' Vind ge het goed als we kippen houden? 'Maar natuurlijk.' Af en toe krijgt hij een eitje. De bloemen van zijn tsjoezemiene komen bij ons op tafel. Als ik de haag knip, doe ik ook zijn stuk. Hij houdt onze pakjes van de postbode bij. We wisselen kerstkaartjes uit.  

Ik wens iedereen in 2017 zo'n burenjaar. Dat we ook met de buren die we niet begrijpen - of het nu letterlijk is of figuurlijk en of ze nu naast ons wonen of in verre buurlanden - kunnen samenleven. Dat wordt een schoon jaar.