Ze is meer dan lief

Zijn klas wilde de slogan ook in het Marokkaans. Fatiha tebeh of t'beh of tabeht. Ik ben niet zeker van de schrijfwijze, het is een regionaal woord waarmee de kinderen kwamen aandraven. Staat in geen enkel woordenboek. Met hulp van de islamjuf schilderden we het in het groen ook netjes in het algemeen Marokkaans. Zo konden ze op tocht.

Haziza. Fatiha haziza. Lieve Fatiha. Fatiha is lief.

Het is een slogan recht uit het hart van de kinderen. Ook in het Marokkaans dus. Omdat ze weten dat Fatiha vaak vertaalt. Naar verschillende talen. Zo krijgt ze documenten in orde. Papieren voor vluchtelingenkinderen. Het ziektebriefje van een afwezig kind, zodat het niet in de problemen komt voor spijbelen. Met handen en voeten krijgt ze ook de sleepover, schooluitstap en bosklassen uitgelegd. Dankzij haar gaan kinderen mee. En komen moeders en vaders naar het oudercontact, de info-avond, andere activiteiten. Fatiha gaat op huisbezoek, regelt indien nodig individuele ondersteuning binnen of buiten de klas, sensibiliseert het leerkrachtenteam. Ze zet mee haar schouders onder de Brede School werking in de Brugse Poort. En doet ongetwijfeld nog meer waar ik niet van weet.

Haar takenpakket is zo groot dat de leerkrachten het niet zomaar onder elkaar kunnen verdelen, zij hebben immers ook hun werk met de kinderen in de klas.

Fatiha is de brugfiguur op school. Sinds De Feniks, voorheen Acacia, van een concentratieschool naar meer mix ging, flirt het percentage kansenkinderen met de grens van 47%. Boven dat percentage heeft een school verbonden aan Stad Gent recht op een brugfiguur. De Feniks zit er sinds kort onder en heeft recht op niets.

Er zijn momenteel namelijk 'slechts' 43% kinderen 'met indicatoren'. In een grote school als de Feniks betekent dat: 160 kinderen uit maatschappelijk kwetsbare gezinnen. Vergelijk dat met een school van 100 kinderen die aan 80% zit. Dat zijn 80 kinderen: de helft minder dan 160, maar dus wel ruim boven de grens.

Natuurlijk wil ik ook voor die 80 kinderen de nodige ondersteuning. Elke school met extra noden kan een brugfiguur gebruiken, elk kind met minder kansen heeft recht op meer. Op dat vlak zit het Gentse brugfigurenbeleid goed in elkaar.

Alleen heeft de grens-met-procenten (onbedoelde) negatieve effecten. De absolute aantallen van de Feniks liggen hoog genoeg om een brugfiguur te verantwoorden. Zeker als je ook kijkt naar de inschrijvingen voor binnen een jaar of twee. De Feniks ziet nu al dat het aantal maatschappelijk kwetsbare kinderen weer zal stijgen. Maar tegen dat de school opnieuw recht heeft op een brugfiguur, is Fatiha al lang ergens anders aan het werk. Dan krijgt De Feniks iemand die minstens een jaar tijd nodig heeft om zich aan alle gezinnen voor te stellen. 'Ik ben X en ik ben de nieuwe brugfiguur. Dat betekent dat ik enzovoort.' Weer van voor af aan beginnen. Wil het beleid dan geen continuïteit?

Fatiha werkt al 22 jaar in De Feniks, voorheen Acacia. Ze kent de school, het team, de buurt en de gezinnen door en door. En vice versa. Dus roepen de kinderen dat Fatiha lief is. Dat ze daarom moet blijven.

Maar Fatiha is meer dan lief. Ze is nodig.