Het was het vreemdste concert ooit: publiek dat met de rug naar de muzikanten zat, ogen gesloten. Sommigen gingen zelfs op een matje liggen. En of dat werkte! Onder mijn hand voelde ik hoe de wriemelvingers van Lukas langzaam stil vielen. Toen hij ook nog zachtjes begon te hummen, wist ik zeker: die muziek brengt hem helemaal tot rust.
Nu ja, muziek. Juf Isolde noemde het zelf een klankbad, een oormassage. Ik hoorde vogelfluitjes en regendruppels, het gebrom van een cello, natrillende ijzertjes van een duimpiano. Iemand die zacht over het gespannen vel van een trommel of een djembé wreef. Twee houten blokjes op elkaar. Tikkende kralen. Enkele aarzelende pianoklanken.
Ook bij mij vond het allemaal zijn weg naar binnen. Zo ongeveer tot aan mijn middenrif. Mijn ademhaling vertraagde, gedachten vervlogen. En ook al ligt dat Poelparcours nu al weken achter mij, het werkt nog steeds door. Als ik mijn ogen sluit, lig ik in gedachten weer languit op de grond, met de handen van Lukas onder de mijne. Ik hoor de klanken, weet ondertussen dat het fluitje van Jana komt en word vanbinnen helemaal rustig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten