Een dag met een kroontje op

Toen iedereen nog een papieren agenda had, tekende ik bij anderen steevast een kroontje op 4 mei. Het hele jaar door gaf ik subtiele en minder subtiele hints. Een maand tevoren stootte ik mijn kameraden aan, zogezegd ironisch: 'Ik verjaar bijna. Niet vergeten!' Waarop zij weer: 'Is dat nu echt nodig? Omdat je op 4 mei jarig bent de hele tijd VIER MIJ roepen...' 

en daar staat de handleiding

Tegenwoordig roep ik niet meer zo hard. Niet dat ik het geen mooie datum meer vind - het blijft dé dag om jezelf te vieren. En niet omdat ik die steeds grotere getallen vrees - ik wil het liefst honderd worden. Ik vier ondertussen gewoon andere dingen. Die eerste kus. Ons feest. De geboorte van de dochter. De geboorte van de zoon. (Trouwens dicht bij mijn datum. 'Mama, ik ben toch in jou geboren, hé?' En ik verbeter hem niet. 'Ja. Jij bent in mei geboren.')

Tegenwoordig zijn het vooral die dagen - hun verjaardagen - waarop ik een kroontje zou willen dragen. Ware het niet dat zij dan in volle aandacht moeten staan, natuurlijk. Gelukkig zijn er nog zoveel andere dagen die een kroontje verdragen. De dag waarop de zoon zich zo schoon verspreekt. De dag dat de dochter terug thuiskomt van bosklassen en Allerliefste zegt dat hij uitkijkt naar het lang weekend samen. Dagen zoals vandaag.

Ik wil van die kroontjesdagen tot ik honderd ben.