Op berenjacht

Het was al te merken aan de overdadige diashow: Tenerife is cultuur - af en toe een dorpsplein of charmante kerk, een overdekte markt hier en een zumería daar - maar vooral natuur.

Dus trokken wij zo vaak mogelijk de bergen in. Soms wandelden we tot 12 kilometer per dag. Om 's anderendaags nog een tocht te doen van 8 kilometer. Ik kan U verzekeren: voor kleine benen is dat een topprestatie!

Jana is acht en kan dat ondertussen wel aan. Zij houdt van de bergen en bijhorende rituelen. Steenmannetjes aanvullen. Pauzeren met chocolade. Uitkijken naar de picknick. Genoeg drinken. Onderweg veel vertellen, voornamelijk verhalen over vroeger. En achteraf zeker stretchen.

Zo huppelt zij als een berggeitje door het landschap.

Bij Lukas - bijna zes jaar - is het vaak nog trekken en sleuren. En ja, we kennen de tips over wandelen met kinderen. 'Kies een leuke eindbestemming, dat geeft hen een doel om naar de stappen.' Maar soms liggen de mooiste wandelingen in een lus!

'Maak het leuk onderweg. Zing liedjes, speel spelletjes.' Alsof die kinderen tijdens 'en de boom stond op de bergen' plots vooruit vliegen! Zelf enthousiast op berenjacht gaan 'dus moeten we erdoor!' is ook al geen wondermiddel. Het enige wat ik daarmee bereik is dat ik zelf buiten adem ben. Spelletjes onderweg zijn al niet veel beter. Met 'verstop je verderop, ik kom je straks zoeken' vorder je maar heel langzaam. 'Zoek vijf stenen' en even later 'drie speciale blaadjes' en nog later 'twee mooie takken' vertraagt de boel al evenzeer. (En het verzwaart je rugzak.)

'Trek erop uit met een groep kinderen, dat motiveert vanzelf.' Akkoord, dat klopt wel. Maar zo'n roedel kinderen staat nu eenmaal niet altijd ter beschikking. Kortom, goede tips, maar niet goed genoeg.

Neen. Wat volgens mij het beste werkt zijn stapsteentjes. Bij het begin van de tocht raap je een aantal steentjes op, elk steentje is goed voor een draagbeurt. Het aantal kies je volgens leeftijd en beensterkte van het kind, eigen draagvermogen en de duur van de wandeling.

Die steentjes maken het gezeur en de onderhandelingen over 'wanneer ga je mij nog eens pakken' veel hanteerbaarder. Sinds Lukas weet 'op is op' denkt hij goed na of hij een beurt zal inzetten. Zo kan het gebeuren dat hij op een tocht met vijf draagsteentjes uiteindelijk maar vier steentjes inzet: terwijl hij nog eentje achter de hand houdt voor wanneer hij écht niet meer kan, zijn we er al.

Volgend jaar is Lukas zes jaar en wil hij zes steentjes. Dat het eerder omgekeerd werkt, vindt hij onbegrijpelijk. 'Hoe lang duurt zo'n steentje?' vroeg hij ook toen hij zijn eerste kiezeltje had afgegeven. 'Tot wanneer ik moe ben,' want wie weet gaat het straks wel onverwacht stijl omhoog of steekt de wind op of... Net nu die steentjes blijken te werken, ga ik over de duur niet opnieuw onderhandelen. Een draagbeurt is een draagbeurt.

Een andere truc is kiezen voor een hoge moeilijkheidsgraad. Hoe avontuurlijker het parcours, hoe minder kinderen beseffen dat ze ook kilometers afleggen. Terwijl ze springen van rots naar rots of zich moeten concentreren op een via ferrata, lijken ze soms te vergeten dat ze wel degelijk aan het wandelen zijn.

En zo komt het dat wij in Tenerife ontzettend schone tochten gemaakt hebben. Van de coolste en meest avontuurlijk die ik al mocht ervaren. En zij zijn dus nog maar acht en vijf! De gelukzakken. (Als het er volgende week van komt, dan schrijf ik drie van de meeste spectaculaire wandelingen uit.)



Maar dus, stapsteentjes en een hoge moeilijkheidsgraad. En als we dan boven geraken, of op het einde terug beneden, dan...