Las Mascas

Ik moest het toestel een kwart draaien: verticale foto's zouden het beste weergeven hoe ongelooflijk straf het wel was.

Het begon al in de bus langs een weg vol haarspeldbochten. Voor het eerst begreep ik die uitdrukking. Een haarspeldbocht is een bocht waarvan de kromming letterlijk zo scherp is als die van een haarspeld. Met daarnaast een diepe afgrond. En een chauffeur die meezong met de radio. Op weg naar de barranco van Masca.

Bovenaan de vallei een klein, charmant dorp met smalle kasseistraatjes waar ik bij mooi weer graag een terrasje zou doen. Nu was het er koud en nog een beetje mistig, wij wilden meteen de kloof in.

Langs een kleine rivier die ravijndiep in het landschap snijdt, kun je afdalen naar zee. Behalve wandelaars is onderweg niets of niemand te bekennen. Op papier is het drie à vier uur stappen, wij deden er iets meer dan vijf uren over. (En staken sommigen voorbij!)

Het leuke is dat je de hele tijd die rivier kruist. Omdat het veel geregend had, stond ze uitzonderlijk hoog. Blijkbaar stroomt er soms niet meer dan een iel beekje, dat is dan het voordeel van minder goed weer op vakantie: je tochten worden er avontuurlijker door.

Met de kinderen werd het uiteindelijk een vorm van canyoning. Af en toe was het droog springen van steen naar steen. Maar meestal moest je je voeten stevig in het hevig stromende water zetten: op een lage gladde kei, voorzichtig dat je niet uitglijdt en tegelijk snel genoeg om droge voeten te houden.

Daarvoor moet je toch al een beetje tredvast zijn. Jana huppelde overal doorheen. Lukas werd steeds natter en natter. Hoe kan het ook anders! Als de rand van je schoenen minstens 5 centimeter dichter bij de grond is, heb je niets aan het feit dat ze waterdicht zijn. Een watervalletje loopt er van bovenaf zo in.

Als ik de foto's in chronologische volgorde zet, is de evolutie overduidelijk: hoe natter Lukas wordt, hoe meer kleren hij uitspeelt. Op het einde wandelt hij in zijn boxershort. 

Gelukkig werd het ook zonniger. Je ziet het aan de overgang van trui naar T-shirt.

Bij elke pauze - kort stukje chocolade, langere picknick - trokken we zijn bottinnen uit, wrongen de laatste druppel uit zijn kousen en legden ze op een rots te drogen. Ik had met hem te doen als hij die klamme kousen terug aan moest. Maar hij zei er geen onvertogen woord van, daarvoor was de tocht veel te avontuurlijk, te spannend en te leuk.





Zelf heb ik er ook ontzettend van genoten. Het zicht, dat ook op verticale foto's niet vast te leggen valt, is fenomenaal. Achter elke bocht in de rivier zie je andere rotsformaties: gigantisch hoog. En schoon. De huppeldochter vond het al even fantastisch. Ze genoot van al haar bokkesprongen, van het zoeken naar de beste weg. Waar is het makkelijk oversteken? Ziet het pad er langs linkeroever beter uit? En verderop weer naar rechteroever? Als ze als padvindster voorop mag lopen, is ze op haar best.

Idem voor Allerliefste. Die wil ook graag voorop. Dat is prima, zo krijg ik als laatste in de rij de mooiste beelden.

Aan de waterlijn moest ik het toestel weer draaien. De horizon van de Atlantische Oceaan, die trek je toch al liggend! Het was er wachten op een boot die ons naar de haven van Los Gigantes zou varen.

De Masca Express. Daarna met de bus naar de halte waar onze auto stond. En van daar terug naar ons huisje in de bergen. Maar niet voor we hen eerst nog eens zeiden dat ze echte helden zijn. Die twee.

Praktisch:

• Kleed je in laagjes. Boven is het koud, beneden kan het warm zijn. En aan de kustrand toch weer koud. 
• Als je - zoals wij - met het openbaar vervoer komt en aansluiting wil tussen boot en laatste bus, vertrek dan op tijd. Het is een lange wandeling, zeker met kinderen.
• Neem zwemgerief mee. En een klein handdoekje. Op het einde heb je misschien wel zin om in de Atlantische Oceaan te duiken.
• De boot reserveer je best op voorhand. Er zijn verschillende aanbieders. 
• Er zijn ook wandelaars die met een boot toekomen en de tocht van beneden naar boven afleggen, maar ik weet wel zeker dat het met kinderen leuker is om af te dalen. Er zijn er ook die naar beneden stappen én weer naar boven, maar daarvoor hebben wij een dag extra nodig.