Vrouwen kunnen niet multitasken

Ik heb nooit beweerd dat ik het kon, multitasken. Integendeel. Ik roep zo luid ik kan dat het onmogelijk is! Thuis, wanneer de dochter tegelijk haar tanden probeert te poetsen en haar boekentas maakt. Dat gaat voor geen meter vooruit, zo komen we nog te laat op school. Bij mijn collega's. Dat het helemaal niet productief werken is, zo tussen rinkelende telefoons, e-mailbliepjes en gewone gesprekken door.

In ons landschapsbureau is ondertussen de code van de koptelefoon ingeburgerd. Wie die opheeft, wil geconcentreerd doorwerken. Als je dan toch je ingeving kwijt wil, stuur je een mailtje in plaats van rechtstreeks te onderbreken. Meestal zet ik mijn mails (en sociale media) voor zware opdrachten zelfs uit. Het effect is overduidelijk. 's Avonds minder hoofdpijn, ik hoef niet meer gelijk met de kinderen in bed.



Daarom was ik behoorlijk blij toen neuropsychiater Theo Compernolle bij Hautekiet op radio 1 een en ander kwam uitleggen. Samengevat: 'Ons brein kan niet multitasken. Zelfs vrouwen kunnen dat niet. Het enige waar zij beter in zijn is routinetaken inplannen.'

Zijn test bewijst het. Schrijf eerst het woord MULTITASKING en dan - zoals in de afbeelding - onder elke letter een cijfer. Daarna schrijf je afwisselend letters en cijfers. Dus M 1 U 2 L 3 T 4 i 5 enzovoort. Chronometreer telkens de tijd die je nodig hebt om de taak te voltooien.

Ik haalde eerst 15 seconden, daarna 22 seconden. Net als zoveel anderen functioneer ik in een landschapskantoor dus niet echt optimaal. Schrijfopdrachten en andere dingen die aandacht vragen doe ik daarom nog het liefste thuis. Idem voor lange Skype vergaderingen. Die plan ik op telewerkdagen waarop ook nog was te plooien valt. En terwijl ik gedachteloos kousen tot een bolletje draai, concentreer ik me op het gesprek.

Dat is toch wat Compernolle met het valse multitasken van vrouwen bedoelt?