Langzaam zo snel als zij konden

Ik heb het opgezocht. Eerste druk, 1989. Toon Tellegen was toen nog niet zo bekend. Een jaar later zat zijn boek nog steeds aan de eerste druk. Ik was tien en werd voor het eerst aan mijn tenen geopereerd. Ik herinner me vaagweg dat dat pijn deed. En lastig was, zo dagenlang onbeweeglijk aan de zetel gekluisterd zijn. Maar ik herinner me vooral mijn grootvader.

Toen hij op bezoek kwam en me geïmmobiliseerd zag liggen, vroeg hij of het veel pijn deed. 'En hebt ge mogen zien wat ze gedaan hebben?' (Mijn grootvader is radioloog. Als het kon, hij zat mijn zijn neus bovenop elke operatie van elk familielid, inclusief zijn eigen heelkundige ingrepen.) Verder zeiden we niet zoveel. Een zoen en weg.

Een uur later stond hij terug aan mijn zetelbed. Met dat boek dus van Toon Tellegen. Titel: Langzaam zo snel als zij konden. Hij kende mij als leesbeest, wou me troosten en verstrooien met letters op papier.

Ik heb het proza vandaag van de plank genomen. Naar het titelblad gebladerd waar zijn potloodkrabbels staan. 'Want met jouw teen gaat dat niet zo vlug.' Op pagina 22 het stukje gelezen dat bij de tekening op de cover past. Andere boeken gelezen. Een beetje gewerkt. Tussendoor geslapen. Tijdens de wakkere momenten vaak aan mijn grootvader gedacht. Herinneringen aan hem en aan vroeger maken de revalidatie stukken lichter. Als ik weer te been ben, ga ik hem als eerste nog een keer bezoeken.