Waren jullie bang?
Waren er kinderen aan het wenen?
Hebben jullie politie gezien?
Wanneer mochten jullie terug naar de klas?
Neen.
Ja, maar die werden getroost.
Ja, die kwamen plassen op onze kleine toiletjes.
Gewoon na het eten.
Puike opvolging door de school alweer. Hoe goed de kinderen getraind zijn door evacuatie oefeningen. Voortdurende communicatie naar de ouders: geruststellend. (Offline wist ik van niets, las het pas toen alles al voorbij was.)
Ik moest denken aan die keer...
Het was vrijdag, wij gingen over de middag thuis eten. Vis.
Daarna zat ik op het toilet nog snel wat woordjes Grieks te leren.
'Ga maar naar school', zij mijn vader, 'er zal toch geen toets zijn.'
Op de radio had hij net gehoord dat er bomalarm was in Gent-Sint-Pieters.
Straten werden afgezet, treinverkeer stilgelegd.
Maar ik mocht gewoon naar school, rakelings langs het station.
Toen de les inderdaad afgelast werd, stapte ik terug naar huis.
Dwars over het Maria Hendrikaplein.
Achteraf vreemd dat hij mij liet vertrekken. Het moet zijn dat hij er alle vertrouwen in had. Alsof hij al wist dat het op een sisser zou uitdraaien. Want ook die bommelding bleek vals.
Toen de kinderen zo anekdotisch over de koffer met karton aan het vertellen waren, haalde ik dat oude verhaal van onder het stof en mijn foto-album erbij. De veiligheidsmensen ontdekten die vrijdagmiddag een uiterst verdacht pakket, mensen in de huizen vlakbij mochten gewoon blijven. Dat vond mijn vader - hun grootvader - natuurlijk geweldig. Toen hij zijn toestel bovenhaalde om het machtsvertoon vast te leggen, schudde de man in het beschermend pak zijn dikke handschoenvinger heen en weer. Dat mocht niet, hij deed het toch. Kleine knal, kartonnen doos. Collega militair mocht alles komen opkuisen.
En heeft Jopa dat allemaal zien gebeuren?
En was er gewoon niets aan de hand?
Nu was het aan de kinderen om honderduit te vragen.
Dus dat zeiden we vanavond over en weer tegen elkaar. Vals alarm, geen bom.
het hangt er van af waar je het accent legt: een bommel-ding of een bom-melding.
BeantwoordenVerwijderenIk herinner mij dat één van die mannen van DOVO heel erg boos was omdat ik niet in mijn broek deed van schrik en aan het raam bleef foto's nemen.
So what.
Wat je nooit mag doen is 'de vijand' onderschatten. Wie zou er nu een bom plaatsen, ergens onder stuiken in de perken van een doodgewone straat ?
Terroristen, al zijn het soms amateurs met weinig kilometers ervaring, er is steeds een minimum aan nuchtere logica aanwezig.
Alleen, wees niet gechockeerd hoe ik het hier zo zeg, maar als men sommige terro's 'het brein' achter de aanslagen noemt, dan vind ik dat teveel eer voor een stel hersens dat niet zich niet eens de moeite heeft gedaan om de middelbare school met de hakken over de sloot af te maken.
Hihi. Ik heb tenminste die moeite gedaan, ik ben een brein!
VerwijderenEn ik onthou de wijze levensles: nooit de vijand onderschatten.