Morgen geen bericht

Want ik staak.


Hmmm, neen, ik staak niet echt: ik trek naar Brussel Noord voor de intervisie van acht kinderdagverblijven. Die bijeenkomst verleggen naar een andere datum is zo mogelijk nog onwaarschijnlijker dan veilig naar en uit de hoofdstad geraken. Alles gaat dus door zoals gepland.

Maar zelfs als ik gewoon bureauwerk had in Gent of - godbetert - zou telewerken, dan nog deed ik gewoon mijn job. In mijn geval heeft staken weinig zin. Er is geen baas die er last van heeft. Ook geen algemene verontwaardiging in een deel van de samenleving (die er bijvoorbeeld wel is bij pendelaars als de treinen staken of wanneer de autostrades worden afgezet, bij veel gezinnen als school en opvang niet doorgaan, enzovoort). De enige die de gevolgen draagt, ben ik zelf. Het werk dat ik de ene dag laat liggen, moet ik nadien toch gedaan krijgen.


En toch... Morgen staak ik wél. Maar enkel op papier. Daarvoor heb ik me onlangs speciaal en met spoed ingeschreven bij de vakbond. Bedoeling is dat ik op dagen als deze - er komen er nog veel - officieus kan gaan werken en officieel toch een signaal kan geven. Het is misschien relatief, dat ene streepje meer in de statistieken. En toch geloof ik graag: hoe meer mensen tonen dat ze niet akkoord gaan met waar en hoe bespaard wordt, hoe groter de kans dat de boodschap aankomt.

Moest ik kunnen, ik zou ook gaan betogen.


Edit: Toen de vergadering gedaan was, was de betoging nog volop bezig. Dus stapte ik mee. Een kennis die ik daar tegen het lijf liep, zei 'Awel meiske, ik ben blij dat gij hier ook zijt.' En het mocht.