Verjaardagstocht

Het duurde nogal, dus begon ze zelf maar aan de uitnodiging voor vriendjes. 'Er is geen thema', schreef ze. 'Maar kom gerust af!'

Wist zij veel dat we een heuse toch in elkaar gebokst hadden. Met allerlei opdrachten. Verzamel onderweg 10 pluimen, 7 stapliedjes en nog veel meer. Volg geblinddoekt een touwenparcours. Zoek de GR. Meet de te wandelen afstand door 77 keer een lange stok op de grond te passen. Zoek de boom op de foto. Proef of het naar links (suiker) of naar rechts is (zout). Enzovoort.

Echt waar, zoveel staptechnieken uitgewerkt voor een minuscuul stukje Bourgoyen, dat vond ik straf. De kaart is daarom meteen geplastificeerd. Ze kan later nog dienen voor Lukas' feestjes. Wie niet naar Pretland wil, moet de eigen succesformules kopiëren.

Want een succes was het wel.

Subtiel hielpen ze elkaar.

Controleerden de voortgang.

Rustten even uit op de geboortebank. (De bank waar ik strandde op de eerste wandeling na haar geboorte. En nadien nog een keer toen Lukas amper twee dagen oud was. Een vrouw in die toestand kan zich nog niet zo fluks verplaatsen...)

Stoven als uitgehongerde wolven naar het eindpunt. Eindelijk pannenkoeken!

En jawel.

Toen bleek dat er helemaal geen thema of toch nodig was. Een open weide, meer moet dat niet zijn. Ze organiseerden zelf geblinddoekte proefsessies, speelden tikkertje en verstoppertje en deden wat ik als kind altijd zo leuk vond aan de picknick-pauze tijdens de dagtochten met de scouts...

Op elkaars buik gaan liggen en dan allemaal samen lachen om dezelfde mop.

Snapt U nu wat ik bedoel met dat spontane speelse? Hopelijk blijft dat nog lang zo...