Groeifeest: op school

Hoe begin je er aan, aan zo'n groeifeest? De ouders die er dit jaar hun schouders onder wilden zetten, hadden heel verschillende ideeën. Een voorstelling. Ja, dat willen we. Een soort rite. Geen fysieke proef, maar toch iets duidelijk tastbaars om een overgang te markeren. Ja, dat willen we ook.

Want daar gaat het tenslotte om. We vieren dat ze groot worden. Dat ze zo snel zo hard veranderen. En dat wij zo blij zijn daarnaar te mogen kijken.

Maar wat willen de kinderen zelf? Hoe zien zij hun groeifeest? Laten we daar maar van vertrekken. We zetten een paar voorbereidingsmomenten met de kinderen op de kalender en lieten ons volledig door hen leiden. Tot het allerlaatste bleven we in het ongewisse over het resultaat. (Wie niet zo goed met het onverwachte om kan, zou ik zo'n aanpak eerder afraden...)

We deden héle toffe dingen tijdens de voorbereiding. Filosoferen. Een levensgroot zelfportret. Een tocht op eigen benen. Speed-dating. Maar hoe breng je dat voor een publiek?

Het antwoord bleek even simpel als geniaal. Toon het proces, niet het resultaat!
Dus werd het groeifeest op school een bedrijf in drie delen.

Met meer wij dan ik. Zo hoefde niet elk kind per se iets te vertellen in de micro. We projecteerden ook filmpjes, foto's en tekeningen. Elk op zich, alle 14, zaten ze heel mooi samen in de voorstelling.

De uitnodiging:

Deel 1. Het verhaal van Pomelo. De kinderen vertelden dat je niet tegelijk klein en groot kunt zijn, maar dat het bijvoorbeeld wel leuk is om soms nog een baby'tje te spelen. (Lim) Dat vele kleintjes samen één groot maken. (Jana) Dat je in ruil voor een losse tand hele grote "spierenballen" krijgt. (Leon) Dat je dan al wat verder weg mag gaan van mama en papa, tijdens een boswandeling bijvoorbeeld. (Jana) Dat je dan al veel meer kan. Zoals fietsen, omdat je dat geleerd hebt van je opa. (Boris) Of 110 meter zwemmen. (Lim) Maar ook nog niet alles mag. Omdat de Sint je bijvoorbeeld nog te klein vindt om te drummen. (Boris) Wat een rare Sint is dat! (Lewis)

Et bien, het filosoferen met de kinderen deden we op het podium gewoon nog een keer opnieuw.

Muzikaal intermezzo. De kinderen vertelden bij Pomelo dat groeien ook betekent “iets nieuws mogen doen, iets alleen mogen doen”. We stuurden hen daarom op tocht. In groep, zonder mama’s of papa’s legden onze kinderen maar liefst 33 – euhm, neen – maar liefst drie kilometer af! En ondertussen zongen ze een staplied. Over de hik. Want zoals ze zelf zeiden: je kan ook groeien van de hik.

tekening: Era | tekst: reacties van de kinderen op het verhaal van Pomelo, bewerkt door Hilde | 
melodie: De Pauw, Kapitein Winokio | karaokefilmpje: Laurens

Deel 2. Met hun rugzak aan vertelden enkele kinderen - op rijm! - over de tocht. Daarna hing iedereen herinneringen van die dag aan het eigen levensgroot bordkartonnen portret. Takken en pluimen. De sleutel van de schatkist. Ze zochten ook thuis dingen uit van wat ze graag doen, wie ze vroeger waren en wie ze nu zijn. Ondertussen lieten we enkele filmpjes zien, opgenomen vlak na de tocht. Deze van Jana:

Deel 3. Wie in de Brugse Poort woont of naar school gaat, weet dat het er bruist van grote en kleine initiatieven. Elke gelegenheid is goed om elkaar te ontmoeten en iets te drinken. Wij trokken daarom met de kinderen naar de Boerse Poort, daar gingen ze samen op café. Tijdens een speed-dating (jawel) kwamen ze heel veel van elkaar te weten! Wat doen ze graag? Hoe zijn ze? Hoe zien de kinderen elkaar? Wat willen ze later worden? Een deel van die informatie kwam terecht op hun bordkartonnen portret. Een ander deel verwerkten we in een vrij absurd toneel over de toekomst. Twintig jaar later hebben de kinderen het beroep waar ze als 6- of 7-jarige van droomden en lopen ze elkaar - letterlijk! - weer tegen het lijf.

Muzikale verrassing. Tijdens de hele voorbereiding zijn de kinderen erg bezig geweest met groeien en groter worden. Dat zette ons - het groepje ouders - ook aan het denken. Hoe willen wij ze graag verder zien groeien? We zochten een toepasselijk lied uit en zongen het op het einde van de voorstelling als verrassing voor hen: "ge zijt wie ge zijt, dus dartel door het leven en fluit, fluit, fluit!"

En dat was dat. Of toch niet. We wilden immers ook nog een heus overgangsritueel. Terwijl familie en vrienden op de speelplaats zo snel mogelijk in de drank en chipjes wilden vliegen, vormden alle vaders en moeders, peters en meters met hun handen in elkaar een soort levende brug om de kinderen naar buiten te dingensen. U kent het wel. Spannend en leuk. Je zag sommigen even op hun tanden bijten om zich dan helemaal te smijten! Heerlijk moment.

Receptie. We ondernamen nog een poging tot groepsfoto maar vonden G. en L. niet onmiddellijk. Zie ons hier roepen. En daarna... (bijna) allemaal samen. Ik zeg U, 2014, dat was een goed groeijaar!

PS: Ik heb me indertijd suf gesurfd naar tips voor een groeifeest. Alvast een waarschuwing. Het verslag dat ik hier de komende dagen in verschillende delen zal weergeven, is zéér volledig.