Groeifeest: in de tuin

Na het groeifeest op school was er tijd voor een groeifeest privé. Iets feestelijks en iets met betekenis moest het worden. Zo kwamen we vanzelf uit bij het thema 'slingers', een verwijzing naar haar geboortekaartje. Nu ze zelf kan schrijven, was het aan haar.


We fietsten naar een tuin met wel 100 meter slingers in de bomen. Vooraleer de ruime familie en vrienden daar zouden komen voor 'taard en ijs', hielden we eerst een onderonsje. Haar peter en meter, haar grootouders en wij.

Die opsplitsing in twee delen tuinfeest met eerst beperkte en daarna uitgebreide invités kwam er om praktische redenen. Ik zag het niet helemaal zitten om onmiddellijk na het feest op school van de receptie weg te hollen om alles klaar te zetten. Tuintafels met couverts en een overvloed aan eten en drinken. Dus vroegen we eerst het intieme clubje, daarna pas de grote kring. En wijs dat dat was! Ik had het zo niet voorzien, maar op die manier kregen haar meter en peter ruim de tijd voor hun symbolische geschenken.

Een houten groeibakje met zaaigoed en een handleiding die leidt tot oogsten. Veel water en twee lieve woordjes per dag, daar groei je van. Als de groenten oogstklaar zijn, is ze welkom om samen soep te komen maken.Een krans met zelfgemaakte parels in haar lievelingskleuren, met in het midden uit fimo een vraag- en uitroepteken. Treffend voor een nieuwsgierig aagje dat graag in het middelpunt van de belangstelling staat, een vraagstaartje met trekkerscapaciteiten en veel zin voor initiatief.

Wat zag ik haar genieten toen haar meter en peter die cadeaus uitpakten en toelichtten. Verlegen en tegelijk trots. Haar aandacht gericht op al die lieve woorden speciaal voor haar, ondertussen niet goed wetend waar kijken.

Hetzelfde gebeurde tijdens ons cadeau. Allerliefste en ik maakten een boek met het verhaal van haar knuffeldoek, tot nu een rode draad in haar leven. Kijk hoe ze keek. Hoe ze moest lachen om haar prille jaren. Hoe ze soms een beetje stil werd van melancholie en het liefst in Allerliefste wilde wegkruipen.

Toen was het 3 uur in de namiddag ...

De buren, de speelkameraadjes, haar tantes en nonkels, nichtjes en overgrootouders. Bijna iedereen was present. Daar in die mooie tuin. Voor 'taard en ijs'. Er bestaan definities van geluk, dit is het.

Tijd voor een speechke. Allerliefste en ik gebruikten daarvoor het kleed waarbij ze aanvankelijk waarschijnlijk alleen maar dacht: 'Mooie slinger op mijn kleedje. Toen ik geboren was hebben mijn mama en papa de ziekenhuiskamer en daarna hun huis vol slingers gehangen en alle vrienden en familie slingers opgestuurd. Daarom is het nu zo'n beetje het thema van mijn tuinfeest.' Wist zij veel dat de slinger op haar kleed genaaid was uit bijzondere stofjes!vStofjes van de voorbije jaren waarin ze opgroeide. En stofjes van familie en vrienden die dat al die jaren van dichtbij hebben meegemaakt. Want dat weet ze ondertussen maar al te goed: groeien doe je niet alleen.

Er zaten stofjes bij uit babylakentjes en rompertjes. Een stofje van die keer dat ze bruidsmeisje was bij haar peter. Een stofje uit de draagdoek die ik voor haar meter naaide. Een stofje waarop Lukas voor het eerst enkele letters van zijn naam probeerde te schrijven. Speciaal voor zijn zus. Stofjes uit mijn verlovingsrok. Een stukje uit de rode das van haar scoutsgroep. Stukken uit een versleten pyjama en jeansbroek van Allerliefste. Een stofje van mijn moeder en eentje van mijn schoonmoeder. Een stofje van de buren. Een stofje in het kleur van Annelies. Stofjes ook die ze zelf herkende. Uit haar doek, bijvoorbeeld. En iets met een aardbei: dat moest wel van Amber zijn. Of dat met die gevilte wol van de schapen uit Bierbeek. 'Van Pierjan?!?' riep ze ongelovig en blij.

'Zie je,' zeiden we op het einde van ons speechke tegen haar. 'Je bent al zoveel gegroeid. Je hebt zoveel mensen rond jou. Nu kunnen we dat nog allemaal op één kleedje krijgen. Maar dat zal niet lang meer duren. Groei maar verder, verzamel nog maar heel veel jaren en stofjes en mensen om jou heen. Wij vinden het heerlijk om jou op die manier bezig te zien.' En we zoenden haar plat.

Kabbelend ging het daarna verder. Kinderen die zich nat speelden in de waterbanen die we hadden meegebracht. Grote mensen die zich rond aten aan de lekkerste brownies van Gent. Heerlijk in de zon. Tot mijn vader en mijn schoonbroer begonnen te smiezen. Zij hadden een lied voorbereid. (We mogen dat nu gerust een traditie beginnen noemen...)

Jana, die tegen dan al helemaal gewend was om in het centrum te staan, trok resoluut een tuinstoel naar het midden en stapte erop. Klaar voor ontvangst. Toen we samen zongen hoe de vijver haar blauwe jurk weerspiegelt - dichterlijke vrijheid - stond ze daar opnieuw stil en apetrots tegelijk, volop aan het genieten.

We hebben na het feest nog een hele tijd met dat lied in ons hoofd gezeten. En misschien wij niet alleen. 

Die dag is nog lang blijven nazinderen. Jana had gelijk, het was een pragteg feest! Dank je wel allemaal.