Coldpack uit de diepvries. Hem aan de praat houden omdat hij de hele tijd neigde weg te draaien. Buurvrouw/huisarts bellen. En sussen. Niet alleen hem, maar ook zijn zus. En onszelf.
Dat het wel goed zou komen.
Na een etmaal observatie blijkt dat inderdaad.
Eerst een pijnstiller en een dutje om te bekomen. Dan ietwat hangerig toch op gang gekomen. Later in de nacht - toen we hem om de zoveel tijd wakker maakten en met een zaklamp de reflexen van zijn pupillen nakeken - reageerde hij zelfs boos. 'Laat mij slapen!' Alert. Een goed teken.
Het leek dit weekend wel terug naar babytijd. Die permanente staat van checken, datzelfde koesteren en zorgen. Zachtjes gehumd terwijl ik hem als een borelingetje in mijn armen hield. Zijn matrasje verhuisd tot vlak bij ons grote bed. Onderbroken nacht.
Nu is hij weer even koddig kleuter als altijd. Het blauw van zijn buil is ondertussen naar zijn oog gezakt en hij ziet er uit als een straatvechtertje. Precies zoals in het slaapliedje dat ik dit weekend opnieuw gezongen heb. Dat was lang geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten