Slechte timing

Ons plan was ver weg van de kou een winterslaap te houden tot aan de lente. Ik herhaal: tot aan de lente. Toen ik half februari mijn ogen open deed, verwachtte ik minstens een voelbaar effect van het lengen der dagen. En als het even kon ook getsjilp van vogeltjes 's morgens vroeg. Of anders temperaturen waarbij je het ingeduffeld op de fiets na een tijdje al snel te warm krijgt.

Maar neen. Half februari was het nog altijd berekoud. We zijn nu half maart en het is nog berekouder! Van een slechte timing gesproken, ik hou de volgende keer winterslaap tot en met mei.

Bovendien sta ik er alleen voor. Allerliefste Skypet mij vanuit Zuid-Afrika in zijn hemd met korte mouwen. 't Is daar gemiddeld 26 graden. Mededeling: hij heeft een short gekocht om tussen het werken door te kunnen joggen. Tijdens de ochtendspits hoor ik het piepje van zijn bericht. Dat het hem deugd gedaan heeft, zo'n uurtje lopen. Van een slechte timing gesproken.

Mijn ochtendspitsen zien er wel wat anders uit. Die van gisteren:

Eerst was ik bovenop de gewoonlijke rush een kwartier extra bezig met bottinnen, regenbroeken en laarsjes. Daar kwamen nog tien minuten bij voor het sprokkelen van reservekleren (kousen en pantoffels voor in de klas). Daarna besliste ik: de fiets is geen goed idee, we gaan met de slee. 

 

De slee uit de kelder halen en afstoffen kostte mij nog eens 8 minuten om dan vervolgens te constateren: de slee is ook geen goed idee, die drie kilometer tot aan de school trek ik niet. Monter stel ik de kinderen voor om te stappen tot aan de bushalte en daar te zien wat rijdt. Tien koude minuten later blijkt er een bus te rijden, schuivend in een langzame file en propvol. "Vrouwen en kinderen eerst," sein ik vervaarlijk met mijn ogen en we kunnen opstappen. We hoeven ons zelfs niet vast te houden: als we schudden worden we gestut door de andere ingeduffelde lichamen. Een uur later dan gewoonlijk komen we aan op school en dat is ruim op tijd. De anderen - inclusief het onderwijzend personeel - zijn gemiddeld drie uur te laat.

Vandaag ging al een stuk vlotter. De laarzen, reserve kousen, botinnen, regenbroeken lagen klaar. Alleen zag de sneeuw er in onze tuin zo verrukkelijk maagdelijk uit. Met mooi reliëf omdat de wind er zo draaierig in gewaaid had. Dat sméékte om voetstappen. 

Dus deed Jana eerst nog een toertje, zigzaggend over onze tien vierkante meter. Vijf minuten later stapten we alweer richting tochtige bushalte. Deze keer waren we écht op tijd. 

Daarna sjokte ik te voet terug naar huis en nam daar mijn fiets om slippend naar het werk te rijden. Morgen heis ik Lukas in de draagrugzak en gaan we te voet, nèh. Jana wil dat graag - alle andere kinderen uit onze buurt zonder kleine aanhangsels komen nu te voet (de fiets is nog te glad en de bus te traag). Dat komt mij goed uit: Lukas' project is deze week kamperen, die draagrugzak kan in zijn klas nog dienen en ik keer graag terug om thuis te werken. Want...

Het zicht uit mijn raam is weer prachtig. De timing van sneeuw in maart is misschien zo slecht nog niet.