Op ons lijstje dingen-doen-in-de-D.F. stond dat met stip op nummer 1: bij de Facultad de Filosofía y Letras mijn muffin gaan eten. Draaien we de hoek om... Alle eetstalletjes verdwenen!!
En nog! Waar op de bergflanken enkel armoedige huisjes stonden, draaien nu grote kranen rond en rijzen hoge flatgebouwen, kantoorcomplexen en shoppingmalls uit de grond. De stad breidt uit, verpulvert de volkshuisjes en alles op haar weg: el D.F. les comió. Was ons appartement vroeger vuil eierschaalgeel, nu is het knaloranje. Werden in het historisch centrum een honderdtal straten bevolkt door ambulante verkopers, marktstalletjes en eetkraampjes, blijft dat nu beperkt tot enkele zones. De rest is cleared en cleaned. Was Coyoacan in het weekend een verzamelplaats voor hippies, alternatievelingen, punkers en indígena artesanía commercanten, nu is het een gezellig park om -gelukkig nog steeds- 's avonds terraskes te doen. De taxi's waren niet meer groen-wit maar rood-goud!!
 |
| © mijn papa |
 |
| © Allerliefste |
Al zijn natuurlijk heel veel dingen gebleven: het moordend verkeer, het geluid van pesero-claxons, de bijwijlen gezellige drukte in de metro, de ambulante verkopers met nasale stem, de straatkunstenaars en ruitenwassers aan elk rood licht (Jana: "Wat doet die meneer?"), de charme van la merced, het impressionante zócalo en de scheve kathedraal, het majestueuze Teotihuacan, de fruitsapjes van de UNAM (blijkbaar wél een klassieker!), flaneren in San Angel, een hele zondag spenderen aan las trajineras om uiteindelijk slechts twee uur effectief tussen de milpas te dobberen (qua tijdsgebruik even efficënt als de chilangos), het gouden postgebouw, het park voor Bellas Artes, de verse jugos overal, de straten met verkopers per ambacht (één straat met alleen maar sportwinkels, één straat vol WC-artikelen, één straat voor keukengerei...), obers die je bord wegnemen voor je klaar bent, de danslessen in het park, de chique restaurants waar je voor amper 20 euro top end gaat eten en het zeer lekkere eten op straat en in kleine comedores.
Zo maakten we een fameuze omweg om bij Watsy Taco ons traditioneel menu de la madrugada te gaan eten. Kom je om 5 uur 's morgens thuis van een feestje? Honger en (na)dorst? Geen probleem, om de hoek (en overal in de D.F.) lekkere tacos al pastor met verse cilantro en een grote beker agua de jamaica. Nog steeds: dezelfde geur, dezelfde smaak, dezelfde kaders met ondermeer een reproductie van Van Gogh's Parijs aan de muur, dezelfde stuurse doña die nog steeds in haar glazen hokje het geld int en de kassa regelt. Op dat vlak zijn we échte Mexicanen. Of Vlaamse Bourgondiërs, zo je wil. Weten waar je de lekkerste tacos, tortas, alambres, tamales kan krijgen en daarvoor speciaal rondrijden.
Soms was het verschieten, maar eigenlijk is het verrassend om te ontdekken hoe de stad is veranderd. Alles bij elkaar was het "Waw!! Zie ons hier terug staan. Zoveel jaar later in die fantastische stad waar we zo'n schone tijd beleefd hebben. Twee allerliefste-mooiste-kindjes-van-de-hele-wereld erbij en nog steeds zoveel houden van elkaar!" Ja, ik zet dat in het groot, zo'n overweldigend gevoel.
Daarom gaan we zeker -ooit- nog eens terug. En op het verlanglijstje voor de volgende keer: de voladores en ineens el Museo de Antropología, de nieuwe bibliotheek, de zoo, het tweelinghuis van Frida en Diego, Templo Mayor, als de kinderen wat ouder zijn misschien mijn vroegere collega's in Pro Niños de la Calle, het nieuwe museum van de UNAM, het monumento de la revolución en de Gouden Engel beklimmen, terug naar de kerk van Guadalupe,...
Oh ja, er valt daar nog heel veel te zien en te genieten!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten