Wennen voor hem. Al doet hij het daar eigenlijk al heel goed. Lacht vriendelijk naar de begeleid(st)ers, slaapt in een vreemd spijlenbed, eet groentenpap en fruitpap zonder verpinken, speelt niet zoveel met het nieuwe speelgoed maar kijkt gefascineerd rond naar alles en iedereen.
Wennen voor mij. En dat gaat iets minder goed. Na zes maanden lieve lachjes en uitgebreid kirren naar elkaar, onze uitstapjes samen, de middagdutjes (telkens één grote, lange omhelzing), zijn gezelschap wippend naast mij aan de afwas, gezellig lang in bad, verluieren als excuus om overal kusjes te geven (zijn tenen, zachte buik, billekes, neus), alle tijd voor rustige sessies mamamelk, ...
Bij het idee alleen al krijg ik lichte rillingen. Ontwenningsverschijnselen.
Hoewel ik me ook deze bedenking maak: Jippie! Terug de wijde wereld in. Snel boodschappen kunnen doen zonder zoon in babyslaapzakje in te pakken, fietskar vast en dan weer los te koppelen, reserve pampers mee te zeulen, enzovoort. Op mijn gemak naar de kinesist zonder zoon op de massagetafel tegen me aan te klemmen terwijl mijn nek wordt losgemaakt. Probeer je dan maar eens te ontspannen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten