Zondagochtend in het groot bed

Om halfzeven winteruur hoorden we een paar blote voeten trippelend op de gang. Dat ging richting groot bed, waar ze routineus haar slaapkopje op het kleinste kussentje neervlijde en haar koude tenen tussen mijn bovenbenen schoof.

Dat betekende halfacht echt uur en dat is naar onze normen heel vroeg. We zijn een bende slaapkoppen en gezegend met kinderen die in het weekend ook graag uitslapen. Alleen vandaag niet. De dochter kroop erbij en besloot niet nog éven te soezen. Voor haar mocht de dag beginnen. Gezellig, met het getik van regen op het dak.

'Dat is gelijk als een gitaar,' zei ze. Toen ik beter luisterde hoorde ik het ook: regen tikt niet, het tokkelt. En toen was ze definitief vertrokken. Met haar eigen prachtige logica omschreef ze alle grote en kleine dingen van de wereld. Ondertussen was de babyzoon wakker en alert. Voor Jana een dankbaar instrument: Lukas' gebrabbel werd onmiddellijk in haar woordenspel geïntegreerd en als 'peperkoek' geïnterpreteerd. Toen hij iets uitsprak dat 'kip' leek, waren we allemaal klaarwakker en door het dolle heen.

'Is Lukas een kip?'
'Ja! Dan ben jij een chocolaatje!'
'En mama is een patattenprinses.'
'Een koninginnehapje?'
'Papa, jij bent ribbeltje.' (Een ribbetje.)
'En jij een blote boterkoek.'
'Mijn zoetje!'
'Een suikertje?!?'
'Een lekker melkmeisje!'
'Neen, ik ben een kleine mandarijn.'
'Zijn we de familie Frikandon? Mama Frikandon. Papa Frikandon. Broertje Frikandon.'
'En J* mijn vriend Vriekandon!'


Zo wil ik elke zondag te vroeg wakker worden. Allemaal in het groot bed. Onze woorden door elkaar; de lijven verstrengeld in elkaar.