De online conferentie was in tijdszones opgedeeld. Voor Azië betekende dat 's avonds laat en 's morgens heel vroeg inloggen. Overdag vrij! Maar 's nachts veel te weinig uren slaap.
'Zullen we onze kinderen anders samenbrengen?' stelde ik voor. 'Die van mij gaat alleszins makkelijker wakker blijven als ze er niet alleen voor staat.' Dat was een plan. En omdat de backpackers hostel van Max nu toch zo goed als leeg staat, trokken we daar in.
De drie meisjes kregen een kamer met hun eigen lockers, want zo gaat dat in een hostel. De zes jongens in bunkbeds in de kamer daarnaast. Gemeenschappelijke badkamer en zo, daar moest dus ook begeleiding bij. Ik bijvoorbeeld.
Misschien daarom dat het er in die hostel nog nooit zo gezond en gezellig aan toe ging. Acht pizza's besteld aan twee voor de prijs van één. Slaatje erbij. Vitaminen voor de concentratie die onze studenten aan de dag (aan de nacht) zouden moeten leggen.
Op de lange tafel waar de feestvierders 's nachts plachten te dansen (en 's morgens met een kater aan het ontbijt), schoven we negen laptops op een rij. Het scherm waarop normaal gezien sportwedstrijden getoond worden, sloten we donderdagavond op de plenaire sessie in New York aan.
'Snel!' zeiden we toen Dr. Fauci online kwam. 'Ga voor het scherm staan, dan nemen we een groepsfoto met de beroemdste dokter ter wereld.' Maar tegen dat ze allemaal hun koptelefoons afgezet hadden en recht gesprongen waren, was de Fauci al op presentatiemodus overgeschakeld.
'And also, why?' vroeg de coolste van de hoop. 'I can photoshop myself in any picture with him.' Enfin, we namen tóch nog een foto. Star struck en al.
Le Fauci had het over de aard van het beestje. Dat coronavirus is en blijft toch maar een vies ding. En bracht heel veel cijfers, vooral uit de VS. Onderhoudend, maar toch geen vanzelfsprekende materie om tot bijna middernacht vol te houden.
'Good night,' zeiden de online hosts toen het Aziatische contingent het eerste online deel afsloot. 'Wij gaan nog even verder met deelnemers uit Europa, Afrika en het Amerikaanse continent.' De moderatoren klonken een beetje zoals de presentatoren op het Eurovisiesongfestival, maar dan met serieuzere kleren aan.
Op voorhand hadden alle deelnemers online gedragsregels en dress code doorgestuurd gekregen. Business casual. 'Voor mannen is dat pak zonder das,' zei Allerliefste. En voor vrouwen? Jana trok die ene deftige bloes aan (die ik beter gestreken had) en leende een vestje van een collega in Da Nang.
En om vijf uur vrijdagochtend maakten de meisjes zich klaar om casual smart voor de online dag te verschijnen. Van vermoeidheid was er nog niet echt veel sprake. In het ochtendblok zouden ze voor het eerst aan meer interactieve sessies deelnemen, debat en zo. Met de perfecte dosis adrenaline was er geen koffie nodig.
Daarna kwam de lange vermoeide vrijdag. Sommigen (onvermijdelijk ietsje te laat) naar school, anderen thuis rusten. Jana en ik kozen voor die laatste optie. Huiswerk maken en in de zetel de serie van het moment. Haar allereerste conferentie levert niet meteen een representatief beeld op, deelnemers kunnen normaal gezien geen uren tv kijken.
's Avonds (tweede avond, vrijdagavond) zat de routine er al goed in. Bij aankomst in het zwembad springen. Net voor de barbecue deftige tenue aantrekken. Alles opeten, inloggen, vertrokken.
Zo veel routine al dat sommigen tussen twee schermen konden switchen. Online schaak of videogame, en ondertussen luisteren naar de presentatie. 'Kom,' zei ik tijdens de pauze. 'Weg van dat scherm, echt spelletje spelen.' In het donker in de tuin, waar Bí met haar gitaar zat.
Een tijdje later opnieuw 'good night and goodbye, students in Asia'. Want alle plenaire sessies waren voorbij. Alleen aan onze kant van de wereld zou er de volgende ochtend, zaterdag, nog een interactief deel komen. Wereldwijd zou er niet meer tegelijk ingelogd worden, dit was het einde van het collectieve programma van de online conferentie.
'Goodbye and thank you!' Opvallend dat al die studenten online gewoonten gekregen hebben. Die van ons applaudiseerden voor de camera boven hun scherm, zonder geluid. Want als je op mute staat is het sowieso al beeld zonder klank. Waarom dan nog lawaai maken?
De laatste ochtend, tweede ochtend, zaterdagochtend ging de wekker weer om vijf uur. Er werden bean bags aangesleept om de eerste sessie door te komen, het uur waarin de zon in hoog tempo opkomt. 'Zet je op het terras,' zei ik tegen zes uur. 'Meer licht houdt je wakker.'
En daar lag Charlie. Uitgeteld maar ingelogd. En daar zat de dochter. In de tuin in het geleende kostuumvest. 'Hi, I'm Jana from Belgium. I currently live in Vietnam.' En toen stelde ze een slimme vraag over de wereld na Covid-19 waarop ze niet echt antwoord kreeg. Maar ook dat is de realiteit van een congres. Soms is er geen antwoord.
Opvallend wel, hoe veel jongen voor die bewuste deelsessie kozen. Het antwoord dat ik U wél kan geven: het leven na de conferentie ziet er in Vietnam alvast goed uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten