Hoofdstuk 16

'Het gaat er niet alleen om dat we onder water geen adem kunnen halen, maar ook dat we de druk niet aan zouden kunnen. [...] Als je op het land naar een hoogte van 150 meter gaat - bijvoorbeeld de top van de kathedraal van Keulen of het Washington Monument - is de verandering in druk niet waarneembaar. Op dezelfde diepte zouden je aderen springen en je longen ineengedrukt worden tot het formaat van een colablikje.'

Toen heb ik dat boek van Bill Bryson weggelegd. Twee dagen later zouden we nog eens bij Chàm eiland duiken, misschien toch beter dat ik me niet al te veel bewust was van de vervorming van inwendige organen onder water.

Ik moest mezelf eraan herinneren, toen ik hen de lucht uit hun BCD - buoyancy control device - zag duwen. Dat hun lichamen echt niet zo snel samen geperst zouden worden, daarvoor zouden ze niet diep genoeg gaan. Bovendien bestaan ze zelf grotendeels uit water, waardoor hun cellen dezelfde druk zouden behouden als het omringende water en ze 'feitelijk onsamendrukbaar' zouden zijn. 

'Het zijn de gassen in je lichaam, in het bijzonder in de longen, die het probleem zijn. Deze worden namelijk wel ineengedrukt, hoewel niet bekend is op welk moment de samendrukking fataal wordt. Tot voor kort dacht men dat iemand tot een diepte van zo'n 100 meter duikt op een pijnlijke manier zou sterven doordat zijn of haar longen of borstkas ineen zou klappen, maar vrijduikers hebben herhaaldelijk het tegendeel bewezen. Het schijnt, aldus Ashcroft, dat mensen meer op walvissen en dolfijnen lijken dan we dachten.' 

De dochter als dolfijn en Allerliefste een wimpelvis, een beetje punk en heel mooi. Zo probeer ik ze me voor te stellen. En dat ze weten hoe dat moet, in etappes terug naar de oppervlakte stijgen, zodat de verhoogde concentratie stikstof in hun bloed de tijd krijgt om als bij een geopende fles champagne in kleine belletjes op te lossen, dat probeer ik ook te onthouden.

Gelukkig! De dochter weet hoe het moet. De boot mag nog zo wiebelen, met haar regulator in en haar vingers op haar duikbril springt ze zo in al dat blauw. Vinnen aan haar voeten, misschien voelt dat echt als een vis in het water. 

Deze week lees ik weer verder in Een Kleine Geschiedenis van Bijna Alles. Neen, deze link is niet gesponsord, ik vind dat echt een heel boeiend boek. Maar wel blij dat ik hoofdstuk 16 voor het weekend even opzij gelegd heb.