Iedereen is coronamoe. De grafieken, de maatregelen... Het moet gewoon gedaan zijn. En toch wil ik - moet ik dit delen en U iets vragen.
De Belgische en bij uitbreiding Europese cijfers tonen hoe zwaar het geweest is. Het aantal stergevallen ligt hoog. Veel patiënten die het dankzij intensieve zorg gehaald hebben, zullen met permanente longschade moeten leven.
Evengoed tonen de cijfers ook hoe hard iedereen zijn best gedaan heeft. De curve is omgebogen en ik weet dat jullie daarvoor hebben afgezien. Ik ken de huizen en sociale omstandigheden waar het loodzwaar moet zijn. Onder mijn vrienden ook een paar singles en mensen die in de zorg werken. Er zijn kleuters in mijn familie en overgrootouders waarvoor mijn hart breekt.
Dus ik begrijp dat de samenleving snakt naar versoepeling. Dat het op alle vlak nodig is: sociaal, psychologisch, pedagogisch, cultureel, economisch. Ik begrijp dat héél goed. Die versoepeling komt er nu, een beetje. En ik gun het U, van harte.
Tegelijk ben ik hier, vanuit Vietnam, ook bang en bezorgd.
De strategie van de Westerse wereld is om voorlopig met het virus te leren leven, in de verwachting dat er snel een vaccin ontwikkeld wordt. We zijn allemaal hoopvol, maar niemand weet met honderd procent zekerheid of dat vaccin er zal komen en wanneer het er zal zijn.
Bovendien is de strategie van 'ermee leren leven' sociaal en economisch ook zeker een valabele keuze, maar natuurlijk niet de strategie van landen die het volledig hebben proberen uitroeien (Vietnam lijkt daar voorlopig ook in geslaagd).
De strategie van een deel van de wereld om 'ermee te leven' betekent dat Covid-19 in de rest van de wereld zal blijven circuleren.
Voor armere landen in Latijns Amerika, Afrika en Azië is de consequentie daarvan dat zij nog veel langer onder heel strenge maatregelen moeten leven. Met als gevolg uiteraard een grote druk op het reeds fragiele sociaal en economisch systeem.
De uitbraak een beetje in bedwang houden, zoals België heeft kunnen doen, is voor deze landen namelijk geen optie. Ten eerste omdat de gezondheidszorg zelfs een vrij platte curve niet aankan. Ten tweede omdat die curve heel moeilijk onder controle blijft. Als er in Vietnam bijvoorbeeld een echte uitbraak zou komen, is die waarschijnlijk meteen onbeheersbaar.
Ik weet dat mijn stem alleen niet ver draagt, toch wil ik het vragen... Uit solidariteit met uw eigen landgenoten maar ook met de rest van de wereld, wees alstublieft voorzichtig met de versoepeling.
Dit artikel toont heel duidelijk dat de lockdown slechts stap 1 was. Het heeft ervoor gezorgd dat de gezondheidszorg niet gecrasht is, well done! Maar nu begint het andere werk.
En dat is het werk van testen, traceren en grondig isoleren. De strategie waarop Vietnam van meet af aan heeft ingezet, dankzij gróndig traceren en écht isoleren is het land al meer dan een maand volledig coronavrij.
Volledig coronavrij, dat staat in Europa niet op de agenda. Terug in (opeenvolgende) lockdown(s), dat wil iedereen natuurlijk wél vermijden. Daarvoor moeten nu de volgende stappen gezet worden.
Testen, traceren én isoleren.
België moet met een pakket maatregelen komen dat grote aantallen mensen - op economisch en sociaal vlak - ondersteunt om ook nu nog langere periode(s) thuis te kunnen blijven.
Testen, traceren, isoleren... Het staat allemaal in het artikel. Lees en speel zelf met de parameters.
Lees en deel, misschien raakt het wel tot ergens bij het beleid.
 |
| Bron: dit hoogst interessant artikel van Marcel Salathé (epidemioloog) & Nicky Case (art/code) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten