zondag 15 maart 2020

Oh mijn dierbaar België,

Hoe vaak en zeer mis ik u hier. Uw levenslust. Uw zin voor initiatief. En de creativiteit en solidariteit die daar zo vaak uit voortkomen. Uw reflex om dingen in vraag te stellen. Uw woord en wederwoord. Uw rijk sociaal leven. Het vermogen om zelfs in moeilijke omstandigheden het absurd grappige van een situatie in te zien. Uw charmante manier van schouderophalen. Uw analytisch denken. De scherpe blik waarmee u meteen gaten ontdekt, ongerijmdheden opmerkt. En dat u telkens weer dat achterpoortje weet te vinden.

Hoe hard werkt dat nu tegen u.

Ik zie u tot hier met uw ogen rollen naar de maatregelen die het Corona virus moeten indijken.

Ja, tot hier, in Vietnam, waar wij wonen. Een land dat aan China grenst, meer dan duizend kilometer lang. We zijn hier al twéé volle maanden bezig om tegen het virus te vechten. Voorlopig met groot succes.

In Vietnam hadden we kort na de uitbraak in Wuhan 16 besmettingen, alle zestien genezen. Nu komt er een tweede golf besmettingen, deze keer uit Europa. Het totaal aantal besmettingen staat vandaag op 54. Elke dag komen er 5 à 10 besmettingen bij, er is gelukkig geen exponentiële toename.

Hoe dat komt? Omdat we in Vietnam heel consequent alle maatregelen opvolgen. In de eerste golf moesten we – uiteraard – constant handen wassen, afstand houden en indien symptomen: onmiddellijk de hotline bellen. De grenzen werden gesloten, de scholen werden meteen gesloten en besmette en mógelijks besmette mensen (hele dorpen) werden in quarantaine geplaatst.

Nu de tweede golf (Europese) besmettingen ons overspoelt, blijven scholen nog veel langer gesloten, gaat de horeca overal dicht en blijft iedereen zoveel mogelijk thuis. ‘No gathering’ wordt er op sociale en gewone media, een overheidsapp én door rondrijdende luidsprekers omgeroepen / opgeroepen.

Van besmette mensen worden àlle sociale contacten van de voorbije veertien dagen opgespoord, tot in de vijfde graad. Wie rechtstreeks contact had met een patiënt, moet ook naar het ziekenhuis. Wie onrechtstreeks contact had, tot en met de vijfde graad, moet thuis in quarantaine. (Tot en met de derde graad word je zelfs thuis medisch opgevolgd.)

De vijfde graad! Daarom blijven wij hier nu allemaal consequent thuis. Wij als in ‘Vietnamezen en expats’, iedereen die hier woont.

‘Wij’ als in de collectieve samenleving die Vietnam is.

In dit soort omstandigheden werkt dat collectieve heel goed. Er is weinig tot geen discussie, iedereen volgt de maatregelen gedwee op. De o zo fragiele Vietnamese economie krijgt zware klappen, families staan onder druk, maar niemand zoekt achterpoortjes.

Daarom wordt hier in Azië met grote verbazing en terecht groeiende boosheid gekeken naar de nonchalance waarmee de maatregelen in Europa (niet) opgevolgd worden.

En uit persoonlijke ervaring kan ik u alvast zeggen: wie nu geen drastische maatregelen neemt of er lacherig zijn voeten aan veegt, zal daar snel - over een paar weken al - spijt van hebben. Want dan moet u nog véél langer en nog véél drastischere maatregelen toepassen. (Dat merken wij hier, nu, dankzij de tweede golf.)

Resultaat van een doortastende aanpak? Op een land van meer dan 95 miljoen inwoners voorlopig zéér weinig besmettingen (terwijl toch ook niet weinig getest wordt).

En belangrijker: een gezondheidszorg die het nog steeds aankan. Als ik nu een ordinaire blindedarmontsteking zou krijgen, ben ik hier nog steeds in goede handen.

Omdat mijn familie en vrienden hun blindedarmontsteking in België kunnen krijgen - waar ziekenhuizen zoals overal ter wereld sowieso eigenlijk al geen bedden en personeel “op overschot” hebben - wil ik iedereen vragen…

Alstublieft, alstublieft, quarantain uzelf thuis.

Doe het nu. Meteen. De curve in dit bericht die ik bij professor @Wim Derave haalde, toont dat één dag al een verschil van 40% minder besmettingen maakt. Veertig procent!

En doe het radicaal. De andere curves komen uit de Washington Post en tonen dat ‘beperkt afstand houden’ weinig zin heeft, u moet radicaal afstand houden. Dus geen gedeelde opvang, geen etentjes bij elkaar thuis, niet samen gaan wandelen, niets.

En ik wéét dat u af en toe nog naar de winkel moet. Misschien zelfs naar het werk, u maakt immers zelf de regels niet. Uw sociaal gedrag zal inderdaad niet volledig consequent zijn.

Maar u vertoeft ondertussen ongetwijfeld – zonder het te weten – al in vijfde graad van iemand die besmet is. Dus trek u tenminste vollédig (100%) uit uw sociaal leven terug. Werkelijk élk sociaal contact – ook in open lucht! - betekent zoveel besmettingen meer.

Of zoveel besmettingen minder, als u sociaal contact vermijdt.

Wie zich uit het sociaal leven terugtrekt, kan levens redden. U bent dan het dominosteentje dat uit het spel gehaald wordt. Zodat de rest NIET omvalt.

Hou dat vol, zo koppig als we in België kunnen zijn. Voor een paar weken. Daarna komt uw sociaal leven wel weer terug.

Hopelijk is het tegen dan niet uitgedund. Dat wens ik u echt.

Ellen Rutgeerts, Hoi An, Vietnam, 15 maart 2020



***********************

Ik postte deze open brief vandaag op Facebook, met een paar prentjes erbij. De filmpjes die het domino-effect uitbeelden, maar dan met het beeld van muizenvallen en brandende lucifers hadden er ook nog bij gepast. 
 En toen dacht ik: misschien ook nog maar eens op mijn blog smijten. Ook al weet wie mij leest dit alles hierboven waarschijnlijk wel al veel langer...






5 opmerkingen:

  1. Bedankt! Ik lees hier al langer, sinds jullie verhuis en deze verhalen met corona zorgen toch voor wat paniek, maar ook hoop, dat het effectief kan. Ik zie winkels nu sluiten op eigen initiatief en ik denk dat mijn haar gerust nog wat langer kan groeien. Maar ik rol met mijn ogen bij mijn werkgever die permanentie in Brussel oplegt, terwijl we volop de kaart van digitalisering trekken anders. Oude gedachten zijn moeilijk uit te roeien blijkbaar

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoe dan ook... Ik denk dat het voor je werkgever het moment is om 100 procent telewerken in te voeren. Een permanentie lijkt me op dit ogenblik het minst belangrijke. Tenzij je in de zorg werkt natuurlijk. In alle andere gevallen gaan de meeste klanten of partnerorganisaties of wie ook jullie doelgroep is, fysiek toch niet afkomen. Vermoed ik. De ramp indijken, dat is nu wat telt. En daarna kan (hopelijk!) iedereen weer opnieuw gaan werken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Straf dat Vietnam het zo goed onder controle kan houden. En ook zo dubbel hoe een regime dat je voor de rest vooral niet wilt, toch plots zijn voordelen heeft: want er wordt geluisterd, er wordt gedaan wat moet.
    Mijn ogen rolden ongeveer uit hun kassen toen ik las over de lockdownparties in België. Persoonlijk hoop ik vooral dat ik ga mogen blijven wandelen of fietsen (alleen of met twee en voldoende afstand tot eventuele tegenliggers uiteraard). Maar als het zonder dat zou moeten, tja, dan ga ik daar serieus om vloeken en van af zien, maar wel naar luisteren. Dat mensen denken dat zij, zonder specifieke opleiding, zonder wat dan ook, het wel eens beter gaan weten dan de experts, ik moet heel hard mijn best doen om daar niet bij te denken "tja, dan ook geen zorg als ge het tóch krijgt, want ge hebt het zelf gezocht".

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Van een andere vriendin en ook nog een tante in Zwitserland hoor ik dat jullie zijn mogen blijven wandelen en fietsen, toch? Wat Vietnam betreft het je helemaal gelijk: het is héél dubbel...

      Verwijderen