Met andere woorden, doen Vietnamese begeleiders - net als in Vlaanderen - meer dan kinderen bewaren? Zorgen ze er ook voor dat kinderen zich goed voelen, zorg op maat krijgen, vriendjes maken, op ontdekking kunnen gaan? Draait het hier ook om kinderen letterlijk én figuurlijk laten groeien?
Ik heb er geen foto van, vond dat te veel inbreuk op de intimiteit, toen ik haar door de spijlen hierboven zag gluren. Een jonge moeder, zeker twintig minuten stond ze daar. Te kijken naar het kind dat ze net naar de opvang had gebracht en dat nu op de koer op allerlei speeltuigen klom.
Hoe ik precies hetzelfde deed, toen onze kinderen in de opvang startten. En nog lang daarna. Snel door de glazen deur piepen, kijken of alles goed gaat. Zijn ze met een vriendje aan het spelen? Tilt de begeleider hen op? Hebben ze een speeltje vast? Zijn ze bezig? Zijn ze blij?
Ik hoor het de Vietnamese buurvrouw nog zeggen, toen haar jongste vorig jaar voor het eerst naar de crèche ging. 'I so sad. He cry, every day.' En een andere buurvrouw, nog op zoek. 'I want good childcare, not watching cartoons all day.'
Is mijn kind blij? Is mijn kind bezig? Kort door de bocht lijken me dat de twee vragen van jonge ouders overal ter wereld. En dus ook in Vietnam. Als de kinderopvang hier een pedagogisch project heeft, hoop ik dat die twee woorden erin staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten