Kleurrijst

Voor Allerliefste is de zomervakantie nog steeds niet echt begonnen. Na de vergadermarathon in Hanoi pikt hij op de luchthaven een collega op. Morgen in Ha Giang een overleg met nieuwe partnerorganisaties, vandaag een autorit van zes uren.

'Kom jij dan naast ons zitten?' vragen de kinderen. Phúc belandt naast de chauffeur. Als hij met Allerliefste de vergadering voorbereid heeft, draait hij zich naar de achterbank om. 'Wat zoeken jullie? Drie loslopende honden, een tempel and someone with a conical hat?'

Twee punten voor Phúc, drie voor ons. Daarna duik ik in mijn telefoon. Locatie delen met een collega die van Ha Giang terug rijdt. Eens kijken waar we elkaar zouden kruisen, dan kunnen we zwaaien naar elkaar.

Dat is het voordeel van reizen in een land dat toch een beetje als thuis aanvoelt. We kennen links en rechts een handvol mensen, komen die af en toe onderweg tegen en krijgen tips die niet in de reisgids staan.

's Avonds neemt Phúc ons mee naar een restaurant dat er gesloten uitziet. 'Hier serveren ze gekleurde rijst,' zegt hij terwijl hij resoluut op zijn doel afstapt. De keuken waar een jonge vrouw met gele handen staat. Van het saffraan, begrijp ik later.

Met een minimum aan licht moeilijk te fotograferen, maar bijzonder lekker.