Zaterdagmiddageten

Waarom nog koken als je voor hetzelfde of minder geld buitenshuis kunt eten? Veel Vietnamezen en buitenlanders vinden het vreemd, maar wij eten doordeweeks graag aan onze eigen tafel. In het weekend daarentegen!

'Zullen we op het eiland van Cẩm Nam middageten? Dan maken we daar meteen een fietstocht van.' We gaan met de brug heen, met de boot terug.

Het eiland zelf verrast ons. Hội An is toeristisch maar naar Aziatische normen geen grote stad. Dat het er - zelfs in onze rustige buitenwijk - toch nog veel meer bruist, merken we meteen. Amper overgestoken lijkt het alsof we in een klein dorp fietsen, diep verscholen in het Vietnamese platteland. De bewoners draaien voor alle zekerheid hun hoofd. Zijn dat daar echt vier blanken? Kinderen zwaaien enthousiast. 'Hello! Hello!'

Dat het er minder mondiaal is, merken we ook wanneer we honger krijgen. Nergens een restaurant! We fietsen om en om. In de dorpskern moet toch iets te vinden zijn? Waar eten de Vietnamezen anders? Toch niet thuis, zeker!

Cô Xướng wil haar keuken voor ons wel openstellen. Haar rijstpannenkoeken druipen van het vet en zijn de lekkerste ooit. Als alles op onze tafel staat, komt ze erbij zitten. Alsof wij niet weten hoe dat moet, rolt ze onze bành xhéo en de gemengde sla in het rijstpapier. Ze dopt ze in de pindasaus, steekt ze bijna eigenhandig in onze mond. Ik bestel drie porties, ze heeft veel werk aan mij.  

Wanneer ik haar uithangbord fotografeer, neemt ze het fototoestel van mij over. Ze trekt een foto van ons alle vier, achteraf merk ik dat we er maar half opstaan. Zelf wil ze ook wel op de foto. Als we afrekenen, zegt ze uitdrukkelijk: 'Hẹn gặp lại!' Tot ziens, geen goodbye. 

Als het aan mij ligt komen we terug. Lekker eten, mooi fietsen. Sommige zaterdagmiddagen moet dat niet meer zijn.