Tussendoor moeten we natuurlijk ook nog eten...

Drop mij eender waar ter wereld, en ik zal naar de markt vragen. Die van Đà Nẵng is twee sluipsteegjes verderop. Ik weet ondertussen waar de kraampjes met plastic staan, de kraampjes met offergeld, wierookstokjes en vals snoepgoed, de kraampjes met stofbalen.

Het centrale deel is het drukste: op metalen tafeltjes wordt vlees plat geklopt, iets verderop wordt vis verkocht en daarnaast fruit en groenten. Alleen tussen 12 en 2 is het er rustig. Dan trekken de meesten een plastic zeil over hun waar en zichzelf: tijd om een dutje te doen. Een enkeling houdt zijn kraam open, dat is het moment waarop wij groenten en fruit inslaan.

Want alle tijd om te voelen en te ruiken, de duizenden dong uit te tellen en foto's te nemen. Eentje heeft het gezien.