Tussen de benen van het paard was het geen zicht. Dan maar langszij: zedelijker, maar zonder diepte. Weg lijnenspel, weg brandpunt, weg perspectief. Die beeldengroep van Nina Beier staat daar lelijk in de weg. Want het kind wou geen kunst kijken, ze wou bewegen. Vrij en wild in het water, met de golfbreker als haar podium.
Nu ik de beelden analyseer, selecteer en archiveer, denk ik: technisch mogen die laatste foto's misschien minder sterk zijn, dit is zij. Zo doet ze het al jaren. Voelt ze zich goed in haar vel, dan beweegt ze. Wijds en blij. Abrupt en intens. En al minstens even veel jaren noemt ze het 'moderne dans'.
Soms moet je wisselen van perspectief. En een van de hoogtepunten van Beaufort achter je laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten