Morgen 11 november

Vorige week fietsten we tussen de zee en de rivier. Op het stuk land dat vier jaar lang blank stond en honderd jaar later nog steeds littekens draagt. We waren onder de indruk. De kinderen voor het eerst, wij voor de zoveelste keer.

Zucht.

Zucht omdat ik dan telkens ook aan de oorlogen van nu denk. Tien jaar geleden al. Vijf jaar geleden ook. Vandaag. Elke keer weer zijn dat andere oorlogen, nieuwe slachtoffers.

Stopt het dan nooit?