Straatorgelfestival

Zaterdag in het centrum, verschillende dingen op ons programma. Tussendoor eens passeren langs het straatorgelfestival, dachten we. Ik wist op voorhand niet wat ik me daarbij moest voorstellen. Het klonk duf, maar kon in tijden van sanseveria's in koffiebars en opgeschuurde oude stoelen in interieurmagazines ook best hip zijn.

Ik zeg U, het is beide.



Idem dito voor de muziek die de orgelspelers - letterlijk! - draaien. Tussen de boeken met ponskaarten de Portugese hit van twee zomers geleden. Gevolg: twee opgeschoten tienermeisjes die spontaan begonnen te dansen. En die gast maar zwengelen, zwengelen.



Ik wist dat niet. Bij grote straatorgels gebeurt het draaien niet opzij maar aan de achterkant. Daar lagen dan telkens stapels muziekboeken en nam ik de beste foto's.
Zonder bladgoud vind ik zo'n orgel een stuk mooier.

Daar vanachter stonden ook mijn kinderen te kijken. Immers, in de vriendschappelijke wedstrijd België-Nederland wilden ze hun oordeel goed vellen. In elk duel op elk pleintje vroegen ze zich af: Wie speelt de mooiste muziek? Welk orgel heeft de leukste details? Hoe gebeurt het draaien?

Toevallig droegen telkens de Belgische exemplaren hun voorkeur weg. Omdat er een accordeon was met automatisch bewegende toetsen. Omdat de orgeldraaier een bolhoedje ophad. Of gewoon omdat het "beter" was. Zeiden ze met een kennersblik.

Duf of hip, dat maakte de kinderen weinig uit. Zij waren sowieso gefascineerd. Nu denk ik aan het Willem Wandelplan en bijhorend doeboekje als uitstap voor de herfstvakantie.