Hij is er mee weg

Vroeger kregen kinderen standaard een driewielerke om te leren fietsen. Nu is dat een loopfiets. Ze mogen er dan niet mee leren trappen, ze houden er wel een des te beter evenwichtsgevoel aan over. Tegen dat het tijd is voor een echte fiets, blijven de meeste kinderen netjes rechtop. Gelukkig voor hun knieën.

Het enige nadeel is misschien wel dat zo'n loopfiets te vlot rijdt. Tot ver voorbij zijn vijfde verjaardag zag Lukas alleszins geen reden om te gaan trappen. En god weet dat we geprobeerd hebben! Racend op zijn loopfiets - ben ik blij dat we indertijd een loopfietsje met rem gekocht hebben - kwam hij overal.

Wat hem uiteindelijk overtuigd heeft? De niet aflatende aansporingen en vooruitgeschoven beloningen van zijn Moeke Mieke, gevolgd door onze fietsvakantie. Hij wou op de aanhangfiets zo graag de plek van zijn zus innemen, dat hij de ochtend van onze terugkomst meteen op de fiets sprong. In pyjama. Zo veel haast had hij.

Sindsdien fietst hij elke dag in het park achter onze tuin. In pyjama. Als Spiderman. Met das. Naargelang zijn spel van de dag. Maar wel telkens minstens een paar kleine en grote rondjes. Op een fietsje dat eigenlijk al veel te klein is.

Het is de kinderfiets die al minstens drie generaties en talloze zijtakken aan de stamboom heeft leren fietsen. Met van die dikke banden en zo laag dat je bij het starten en stoppen meteen voet aan de grond hebt. Dat biedt eerste fietsers de nodige zekerheid en comfort. Tenminste, als die eerste fietsers een jaar of drie, vier zijn. Lukas' benen malen op die trappers als een blikken speelgoedtrommelaar waarvan de opwindmechaniek tot het uiterste gedraaid is. Ik denk dat hij best meteen kan overschakelen op een groter formaat. 

En inderdaad. Hij is er mee weg.