Geknakte rug

Toen ik terug uit vakantie door de stapel oude kranten bij mijn ouders bladerde, stootte ik op het overlijdensbericht van schrijver/dichter Eriek Verpale.

Ik schrok van de eenzaamheid die uit de berichtgeving sprak en was tegelijk niet zo heel erg verbaasd. Zijn boeken staan er vol van. En het is de manier waarop hij die vaak niet verwoordde, die mij zo kon raken.

Als je je hoofd een beetje schuin houdt naar rechts, zie je wat ik van hem gelezen heb. Slechts vier boeken, maar ze behoren tot de weinige die ik vaak herlezen heb, nu waarschijnlijk nog een keer. Boeken met brieven, toneelstukken, korte teksten, verhandelingen, gedichten.

Die titels alleen al. Katse nachten. (Het moet één van de eerste boeken zijn die Allerliefste en ik achtereenvolgens lazen en waar we met elkaar over spraken - allebei van onze sokken geblazen.) Of de ondertitel bij 'De patatten zijn geschild': nagelbrieven. (Content dat ik was toen ik in een bibliotheekverkoop stuitte op deze niet meer te verkrijgen bloemlezing van brieven en briefjes die hij aan een nagel naast de keukendeur hing, als kattebelletjes of heelder verhalen voor zijn eerste vrouw.)

Die taal van hem. Melancholie met heel veel humor, niet gekunsteld of wrang, nuchter en poëtisch tegelijk - ik kan het niet goed vatten. (Maar hier alvast vijf gedichten en een interview over zijn schrijven.)

En dan dat onvermogen om liefde te vinden. Zo veel meisjes, maar geen een die zijn dode zusje kon zijn. (Eentje heette Boes en ik heb altijd onthouden hoe hij over haar schreef: there's no booze like Boes.)

Verpaele, Verpale, Verpalle: hij moet af en toe geknakt door het leven gegaan zijn. Zoals de ruggen van mijn boeken. Dat hij daar zo veel schoons uit heeft weten te puren, daar ben ik dan toch een beetje blij om. Dat hij nu maar gras op zijn buik laat groeien.