Piraten in de (leef)straat

Telefoon. Van de mama van. Zo staan er -tig mensen in mijn adressenboek: 
[Voornaam] [Mama of Papa] [Voornaam Kind]

Of Lukas na school nog even mee mag naar de leefstraat? 

Natuurlijk. (De buurtschool doet het weer.) 
Ik haal hem rond zes uur op.

Als ik door het kunstgras kom aangefietst, roept hij al van ver dat hij wil blijven slapen.
Of toch minstens naar het bedtijd-verhaaltje luisteren. Dat is om half zeven.

De andere kinderen hebben tegen die tijd al gegeten. Sommigen komen proper gewassen en in pyjama naar de plek waar de laatste zonnestralen vallen. Ik denk aan mijn kleuter die ik straks na een lange warme dag vol spelen nog naar huis moet fietsen. Een kleuter die moe zal zijn en nog moet eten, douchen. 

Maar dan wordt het boek van die avond geïntroduceerd. 
Piraten in de straat. Dat boek... 'Van de kinderjury!' roept Lukas.

En ik laat los. En geniet. Luister naar het verhaal over buren die de piraten liever kwijt dan rijk zijn. Met die ratten en die luizen. Tot ze vertrekken met achterlating van schatten in hun huizen. (Ja, het verhaal is op rijm...)

Daarna komt een tweede verhaal, over Goudlokje en de Drie Beren. Welaan, dat kan er ook nog bij. Als Lukas eindelijk op het fietsstoeltje zit, panikeert hij dat hij dringend moet plassen. Zucht. Terug aanbellen bij het vriendje. Uiteindelijk raken we thuis. Met een reuzehonger. Dan snel zand en aarde afspoelen. In bed. Reuzeblij.


Aan alle piraten in de leefstraat, merci dat jullie die plek daar claimen.