Maar het leukste is dat ik naar mijn kind in groep kan kijken. Zo'n uitstap gebeurt tenslotte een semi-schoolse context. Hoe ik mijn kind zich beweegt tussen allerlei klasgenootjes, in een bepaalde structuur en met vaste regels, dat geeft meestal een net iets ander beeld dan wat ik zie gebeuren thuis, bij familie of een handvol vriendjes.
Lukas bijvoorbeeld vind ik niet altijd terug. Hij is blij dat ik meega, maar gaat zo op in de groep dat het niet altijd uitmaakt of ik er ben of niet. Da's prima. Zo kan ik des te beter kijken hoe hij optrekt met (en opkijkt naar) zijn grote vriend J. De hele dag, zonder al te veel woorden, spelen spelen spelen.
De opdrachten, nog zoiets waarin hij opgaat. Met een mengeling van plantrekkerij, je m'en foutisme, plichtsbewustheid en engagement. Op het eerste zicht zo contradictorisch dat ik het niet goed kan uitleggen. Een boterham gooien naar Hannibal het hangbuikzwijn is geen probleem. Ik zie hem met een gigantische glimlach enthousiast zijn sandwich over het hek zwieren. De geitjes voederen van dichtbij? Dat ziet hij eigenlijk niet zitten. Tegelijk blokkeert of protesteert hij niet. ('t Is niet omdat zijn mama daar is, dat hij zich laat gaan.) Met een groene glimlach, helemaal geperst tegen de afsluiting, doet hij zijn plicht. (Maar ook niet meer dan dat. De emmer ook nog eens vasthouden is te eng, daar ligt de grens. Dus dan doet hij dat toch gewoon niet?)
Wat een opluchting dat het konijn op het einde van die hele dierentocht in een bakje zat. En dat een vriendinnetje er zo zot van was dat ze dat beest voor haar rekening nam. En toch. Toen verraste hij me opnieuw door te vragen: 'Mag ik dat konijn nu ook eens?' Ik wil nog vaak mee op uitstap, nieuwsgierig naar die wonderlijke code van hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten