dinsdag 17 maart 2015

Online portret

Of ik van haar zelf verzonnen rap een filmpje mocht maken?

'Neen, want dan zet je dat op internet en dat vind ik niet leuk.'

Dat was ik niet van plan (U zou eens moeten weten wat ik allemaal níet publiceer), maar ik heb me wel al afgevraagd: als ze ouder zijn, gaan mijn kinderen het dan nog appreciëren dat een deel van hun leven online gaat? Ik filter nu al: geen foto's met tranen, geen verhalen van driftbuien, zo weinig mogelijk anekdotes waar ze zich later om zouden kunnen schamen. Ik schrijf alleen die petites histoires die lief en mooi en zo typisch zij zijn. Om al het kleine en grote geluk van hun kinderjaren voor later te bewaren. Mag het nog even?

'Wat bedoel je?'

'Awel, die tekening die je gebruikt, die vind ik niet mooi meer. Ik teken nu toch al veel beter!'


Ik had eerder al gevraagd of ik haar prinsessentekening mocht inscannen en gebruiken. Hou ervan hoe ze zo'n cliché-roze figuurtje in krachtige lijnen heeft neergezet. Mooi ook hoe die krullen door elkaar lopen. De kroon recht toe recht aan. Maar zij vindt het kinderachtig, heeft onlangs van mij een portret getekend dat inderdaad realistischer is. (En ook heel mooi.)


Ze heeft er recht op, natuurlijk, om zelf te beslissen wat over haar al dan niet openbaar verschijnt. Zelfs dit verhaal: zou ik dit wel of niet schrijven? Hoewel ik haar absoluut niet afval, betwijfel ik of ze zelfs dit hierboven zou waarderen.

Wat krijgt nu hun goedkeuring maar later niet meer? En omgekeerd: wat vinden ze nu niet leuk maar later misschien wél? Deze hobby hier is toch ook een onschatbaar archief? Voor hen? Voor later? Of gewoon voor mij? Mag ik het doen voor mezelf? Want zelf wil ik liever nog niet ophouden met herinneringen verzamelen...

Ik zit met een serieuze knoop. Hoe gaan andere ouders met (oudere) kinderen om met de dilemma's van bloggen, facebooken, instagrammen en wat al niet meer? Laat eens iets weten!

4 opmerkingen:

  1. Prachtige tekeningen. Ik ben alleszins blij dat je die deelt met ons! :) Zelf ben ik ook nog een beetje mijn en hun grenzen aan het aftasten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Niet gemakkelijk, hé, dat aftasten? Af en toe lees ik dat online privacy het nieuwe streven zal worden...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Is eigenlijk een van de redenen waarom ik anoniem begonnen ben. Toen ik voorheen op Facebook zat was mijn dochter van 8 ook in die fase gekomen. Toen ik mijn foto's samen met haar bekeek wou ze meer dan de helft verwijderen. Ik heb ze dan maar allemaal verwijderd. Fase of niet, nu ze weet dat niemand nog weet wie ik ben vind ze het opnieuw leuk.

    Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Sopdet, ik ben eens gaan kijken: dat betekent dus dat jij nooit haar naam vermeldt en nooit foto's van haar post? En toch slaag je er precies wel in om die herinneringen met haar voor later te bewaren? Moet ik misschien ook eens over nadenken...

      Verwijderen