Online portret

Of ik van haar zelf verzonnen rap een filmpje mocht maken?

'Neen, want dan zet je dat op internet en dat vind ik niet leuk.'

Dat was ik niet van plan (U zou eens moeten weten wat ik allemaal níet publiceer), maar ik heb me wel al afgevraagd: als ze ouder zijn, gaan mijn kinderen het dan nog appreciëren dat een deel van hun leven online gaat? Ik filter nu al: geen foto's met tranen, geen verhalen van driftbuien, zo weinig mogelijk anekdotes waar ze zich later om zouden kunnen schamen. Ik schrijf alleen die petites histoires die lief en mooi en zo typisch zij zijn. Om al het kleine en grote geluk van hun kinderjaren voor later te bewaren. Mag het nog even?

'Wat bedoel je?'

'Awel, die tekening die je gebruikt, die vind ik niet mooi meer. Ik teken nu toch al veel beter!'

Ik had eerder al gevraagd of ik haar prinsessentekening mocht inscannen en gebruiken. Hou ervan hoe ze zo'n cliché-roze figuurtje in krachtige lijnen heeft neergezet. Mooi ook hoe die krullen door elkaar lopen. De kroon recht toe recht aan. Maar zij vindt het kinderachtig, heeft onlangs van mij een portret getekend dat inderdaad realistischer is. (En ook heel mooi.)

Ze heeft er recht op, natuurlijk, om zelf te beslissen wat over haar al dan niet openbaar verschijnt. Zelfs dit verhaal: zou ik dit wel of niet schrijven? Hoewel ik haar absoluut niet afval, betwijfel ik of ze zelfs dit hierboven zou waarderen.

Wat krijgt nu hun goedkeuring maar later niet meer? En omgekeerd: wat vinden ze nu niet leuk maar later misschien wél? Deze hobby hier is toch ook een onschatbaar archief? Voor hen? Voor later? Of gewoon voor mij? Mag ik het doen voor mezelf? Want zelf wil ik liever nog niet ophouden met herinneringen verzamelen...

Ik zit met een serieuze knoop. Hoe gaan andere ouders met (oudere) kinderen om met de dilemma's van bloggen, facebooken, instagrammen en wat al niet meer? Laat eens iets weten!