'Maar bon' zuchtte ze

Ondanks de onheilsberichten over kanker en milieuvervuiling, was ik blij met de rage van voorbije zomer. Die loombandjes hielden de dochter drie dagen zoet in de auto, vier weken op vakantie en weer drie dagen in de auto. Leve loom!

Eenmaal thuis had ze het wat gehad met de gewone armbandjes. Op Youtube vond ze een paar filmpjes om allerlei lelijke figuurtjes te maken: je moet de elastiekjes dan gaan weven en daarvoor heb je een plastieken bord met pinnetjes nodig. Dat hebben wij niet en ik had ook niet meteen zin om het in huis te halen. Gelukkig ziet Allerliefste op zulke momenten zijn kans. Een oplossing waarbij wat werkalaam te pas komt, is voor hem het summum van vaderschap.

Nu is artisanaal loomen wel tof maar niet zo makkelijk. In het systeem met de ijzeren nagels vraagt Jana telkens aan mij om onderste rekkertjes over, door of andere rekkers te trekken. Het is ingewikkeld, ik kan het hier niet echt goed uitleggen.

Ik help, maar zo minimaal mogelijk: wat ze zelf kan, laat ik haar doen. Ondertussen probeer ik haar te overtuigen dat zo'n houten bord nog wel oké is. Omdat ik niet altijd van ophouden weet, smijt ik er nog gauw een andere waarde bij. 'Als we samenwerken lukt het ons wel. Wij zijn toch een goed team, hé?'

Waarop ze laconiek antwoordde:
'Jij doet wel niet zoveel, maar bon...'

En voor Sinterklaas vraagt ze zo'n echt plastieken loom-bord-ding.