Ons dagelijks brood

Ik zal er maar meteen voor uitkomen, ik ontbijt vijf keer hetzelfde. Wat zeg ik? Zes keer hetzelfde! Twee boterhammen, een stuk fruit en een kopje thee. Op die boterhammen smeer ik voor mij of voor anderen choco (fondant of melk), speculaaspasta, hagelslag of pindakaas. Er is dus wel een beetje afwisseling, maar het is elke dag zoet en ongezond.

Er is een tijd geweest dat ik 's morgens Special K at. Ook zoet en ongezond, bleek al gauw. Zeker als je de doos met chocoladevlokken koopt. Of die met gesuikerde aardbijstukjes.

Een andere tijd kwamen er kaas en confituur op tafel. Het was de periode dat de eerstgeborene begon mee te eten en wij nog goede voornemens hadden: eerst een stuk of wat boterhammen met iets anders, de laatste mag met zoet. We deden echt ons best, maar al snel werd het één boterham met iets anders en dan een stuk of wat met zoet. 'Zeg,' zei Allerliefste, 'ik laat 's nachts mijn slaap, ik eet 's avonds al om 18u in plaats van op een grotemensenuur, de badkamer stinkt naar luiers en onze woonkamer wordt langzaam maar zeker ingenomen door steeds meer speelgoed. Ik wil me absoluut op heel veel vlakken aanpassen, maar als ik graag met choco ontbijt, dan blijf ik dat toch gewoon doen zeker?

Ik was nog even gechoqueerd maar al snel weer bij zinnen. Sindsdien eten wij ons dagelijks brood weer met choco. Of speculaaspasta. Of korreltjes. Of pindakaas. En op zondag vervangen we de boterhammen door donuts en croissants en chocoladekoeken. Echt waar, 't is hier schandalig.

Kortom, zo goed als iedereen kan hier de ontbijttafel komen dekken. Met brood, borden en bestek kom je al een heel eind. Al heb ik toch een aantal dada's. 



's Avonds dekken. Zoals de veel jonge ouders dek ik meestal 's avonds de tafel. Als ik het niet vergeet tenminste... Dat scheelt toch weer 3 minuten in een ochtendspits die verder eigenlijk vrij rustig is. En als ik naar kantoor ga, koop ik ook brood bij de nieuwe bakker aan de Rozemarijnbrug. Dat scheelt Allerliefste de volgende dag een rit in de ochtendkou. Echt waar, hij is zo blij met mij!  

Iedereen een vaste plaats. Bernard Dewulf schreef daar onlangs weer een mooi stukje over in zijn vaste rubriek si-en-la. Hoe je een nieuw huis kunt inpalmen en vanaf het begin aan tafel onbewust een plek inneemt waar je jaren aan blijft vasthouden. Hoe vreemd het is als een bezoeker onwetend op die plaats gaat zitten: je draait en keert want weet niet waarheen, een kleine vorm van ontheemding. Aan onze tafel zijn we vergeleken met de doorsnee mens waarschijnlijk erg flexibel. We hebben geen vaste plaats. Momenteel hebben we bijvoorbeeld een vader-dochter en moeder-zoon opstelling. Tot de duo's weer switchen. Soms houden we onze plaatsen een volle maand aan, soms amper een dag. Ik heb alleen een vaste plek als Allerliefste niet thuis is: op weekend of in het buitenland of op weekend in het buitenland. Omdat Jana en Lukas dan allebei naast mij willen zitten, verhuis ik steevast naar het hoofd van de tafel. Hoewel ze die positie niet echt 'nààst' vinden, blijft het - tot we een ronde tafel hebben - de beste oplossing.

Wereldwinkel-stuff. De choco, de speculaaspasta, de pindakaas. En nu ik naar die hierboven foto kijk: ook de thee, de koffie, de hagelslag. Allemaal Oxfam. En dat is niet alleen omdat Allerliefste in de Noord-Zuid sector werkt. Ik vind het ondertussen zelf ook niet meer dan normaal om een eerlijke prijs te betalen voor echt lekkere producten. Oh kijk, wat ik in het archief vond: foto's voor een presentatie die Allerliefste lang geleden over fairtrade ontbijten heeft gegeven.

Een pottenlikker. Niet te geloven hoeveel choco dat ding nog uit een schijnbaar lege pot kan halen. Ik smeer er meestal nog een volle boterham mee. Dat is choco bespaard én minder werk om die pot proper in het glasafval te keilen.

Twee messen rechts van mijn bord. Jana smeert haar eigen boterhammen, die van Lukas worden voorlopig nog gesmeerd. En omdat ik het niet lekker vind om mijn choco te smeren met een mes vol speculaaspasta, wil ik twee messen. Minstens! (Want soms wordt er ook pindakaas gevraagd. Of boter voor de hagelslag.)

Gedaan met melkverspilling. Voor mij en Allerliefste moet het een grote mok zijn. Voor de kinderen kleine kopjes. Gieten ze een grote tas vol halfvolle melk, dan moet ik steeds de restjes weggieten. Een klein kopje drinken ze meestal wél helemaal leeg. Dus krijgen ze kleine kopjes. Mooie kopjes.

Dat gekke ding. In mijn tas zit een theedingetje dat waarschijnlijk een heuse naam heeft. Bij al te fijne thee werkt het niet helemaal, maar meestal gaat het goed. Ik schep met het lepeltje wat losse thee en laat het dan zakken naar een kokertje met gaatjes. Trekt goed.

De krant. En de weekendbijlagen. Zaterdag en zondag komen die mee aan tafel. Lang nadat de kinderen klaar en gaan spelen zijn, lezen wij nog een eind door. Ik zou er een aparte post aan kunnen wijden, over we de verschillende katernen onder elkaar verdelen en hoe dat waarschijnlijk in elk huishouden anders verloopt. Maar dat is voor een andere keer. Wie weet.


**************

Dit is nummer drie. Met nummer twee kijk je zo binnen in mijn bureau. In nummer één schrijf ik over de laatste keer. Hoe het allemaal begon, met dat project blogboek, lees je hier en daar.