De laatste keer dat ik een meisje was

De laatste keer dat iemand meisje tegen me zei, reed ik op de fiets.

Mijn grote, lange fiets van toen.

Op de Steendam zoefde ik twee oudere heren voorbij.
'Amai,' zei de ene tegen de andere, 'da meiske kan nogal buzze geven, hé!' 

Ik ging op slag stralen. Meiske! Ik ben een volwassen vrouw met twee kinderen, ettelijke verantwoordelijkheden en wallen onder mijn ogen, maar nog altijd een meiske! Gejuich.


Meisje genoemd worden, dat luistert nauw. Of ik het opneem als een compliment dan wel als iets kleinerends, hangt af van wie het zegt, de toon en de omstandigheden.

Wie altijd mag, is Allerliefste. Ik ben graag zijn meisje. 

Die twee mannen op de fiets, die mochten het ook. Misschien omdat ze zo veel ouder waren? Misschien omdat het zo spontaan ging? Of omdat het in het dialect en daarom zo sympathiek was? Misschien omdat ze het tegen elkaar zeiden? Ze richtten zich niet rechtstreeks tot mij en leken er niet op uit om mij in een bepaalde - soms minderwaardige - positie te zetten.

Want noemt een oudere man mij meisje in een professionele context, dan bliksem ik hem met mijn knalblauwe ogen ter plekke neer. Tot meisje gedegradeerd worden tijdens een vergadering of wanneer je iets gaat presenteren, dat ondermijnt al je kennis, ervaring, geloofwaardigheid. Je kunt daarna zo veel slimme opmerkingen geven als je wil, ze tellen niet meer mee. In die omstandigheden heeft een man met meisje het bij mij compleet verkorven.

Vrouwen onder elkaar hebben het in deze misschien iets gemakkelijker. Er is zoveel minder connotatie. Een oudere vrouwelijke collega of een goede vriendin die ziet dat ik er even doorzit, al dan niet een arm rond mij slaat of over mijn rug wrijft - 'maar meiske toch'. Dat kan erg troostend werken.

Mannelijke maten zouden het op dergelijke baaldagen ook mogen. Maar alleen soms. En als ze mij goed kennen en het dus echt vriendschappelijk troostend kunnen brengen. Heel af en toe lukt het een compleet wildvreemde. Eentje die mij bijvoorbeeld met boekentassen, fietshelmen en boodschappen ziet sukkelen en vaderlijk vraagt 'moe 'k helpen, meiske?' Maar niet té vaderlijk, anders voel ik me weer klein. Soms werkt het als zomaar een man mijn verloren cinematicketje opraapt en mij naroept: 'Meiske, uw kaartje! Ge hebt het laten vallen.' Omdat hij oprecht niet gezien heeft dat ik eigenlijk al wat ouder ben. Dertig en nog iets.


Ja, 't is heel subtiel. En het toppunt is: ik kan er zelf niet eens de vinger op leggen! Ik weet niet precies waarom ik het de ene keer ongelooflijk graag heb en de andere keer wil grommen en mijn klauwen uitsteken. Maar als ik al mijn voorbeelden lees, merk ik wel dat meisje vooral sympathiek gebruikt moet worden. Troostend en/of onberedeneerd complimenterig. Niet denigrerend of als spelletje. Vrouwen kunnen zich nog min of meer veilig op het ijs van meisje begeven. Voor mannen is het gevaarlijk glad. Ik ben helemaal niet zeker of ik me er in hun plaats wel aan zou wagen. Tegelijk hoop ik natuurlijk dat ze niet opgeven. Want àls het goed zit, kan ik - in geval van troost - met dat woord weer even verder door het leven. Of loop ik er - in geval van compliment - nog dagen op te zweven...  

En? Hoe werkt meisje voor U?


**************

Voilà, nummer één!