woensdag 26 februari 2014

Soms wil ik niet kiezen

Dat nieuws over de dubbele familienaam als nieuwe standaard, tot daar aan toe. Die van mij zijn al geboren. Maar toen werd er aan toegevoegd dat ouders een jaar de tijd hebben om de familienaam van hun minderjarige kinderen gratis aan te passen...

Zoals het tot nu toe geregeld was, vond ik het prima. De moeder geeft het leven, de vader geeft de naam. Daar zit absoluut logica in: weet ik als vrouw van nature honderd procent zeker dat het mijn eigen vlees en bloed betreft, dan erkent de man door zijn naam te geven dat het ook om zijn vlees en bloed gaat. Dat de vader op die manier zijn verantwoordelijkheid opneemt (en ook zijn erfrecht aan zijn kinderen verbindt, enzovoort), daar kan de moeder toch alleen maar blij mee zijn? Voor mij is het feminisme avant la lettre: "maak je met mij een kind, dan doe je verderop ook mee."

Maar nu komen er dus nieuwe mogelijkheden. En wil ik me daar graag een mening over vormen. Wat zijn argumenten voor en tegen? (Hier al iets. En hier ook.) Wat vind ík daarvan? En ga ik met die beslissing dan ook iets doén?

Pfff. Ik word al op voorhand moe.

Beste wetgever, ik had het niet erg gevonden als u gewoon in mijn plaats beslist had. Voor de nieuwe baby's zus, voor reeds geboren kinderen zo. Enkel gezinnen waar nog nieuwe kinderen komen, kunnen met een uitzonderingsmaatregel zorgen dat iedereen in dat gezin dezelfde familienaam heeft. En daarmee basta. Maar nu komt U met die mogelijkheden met terugwerkende kracht en ga ik aan het wikken en wegen. Dat was nergens voor nodig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten