Vandaag hield het land één minuut zijn adem in. Op haar school maakten ze er een kwartier van.
Eerst dacht ik nog: laat die kleintjes er buiten. Zij heeft niets gehoord op de radio, niets gezien in de krant en dat hoeft ook niet. Ze stelt over het leven al zoveel vragen, ik wil haar graag licht laten zijn. Echt, voor jonge kinderen mag de wereld wat mij betreft gerust leugenachtig veilig zijn. (Kijk vooral naar minuut 4 tot 5 - daar hebben ze, hoewel heel cynisch, toch een punt, niet?)
Anderzijds... Ik weet niet wat ze van oudere kinderen hoort op de speelplaats en voor de dingen die ze toch opvangt is doodzwijgen natuurlijk ook geen oplossing. Bovendien pakt de school dat goed aan. Feniksgewijs maakten ze er een kwartier bezinning van waarin de kinderen vooral vertelden hoe blij ze zijn met elkaar, vandaag allemaal samen, en waarin de leerkrachten toonden dat ze er zijn voor de kinderen. Kortom, één grote familie met veel zorg en warmte.
Ik was er zelf niet bij, maar kon dat allemaal opmaken uit de woorden van de directrice, en ook uit hààr reactie. 'Er is een bus gestorven. Met héél veel kinderen. Zeker zoveel. (Dan toont ze alle 10 haar vingers, wat inderdaad al heel veel is.) En ook vijf leerkrachten. En de buschauffeur. Maar de Mezen en de Kanaries zijn met de bus weg geweest en de kinderen van de Bovenbouw zijn op bosklassen geweest en die zijn allemaal terug.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten