op = op!

Achttien maanden is hij binnen een paar dagen en hij heeft er genoeg van, zijn buik vol van mamamelk. Lekker voor hem, gezellig voor ons. Al moet ik toegeven: soms ook heel intensief.

In het begin was het voor hem een kwestie van overleven en voor mij een kwestie van zorgen en zogen. Een heel vermoeiende periode waarin ik niets anders leek te doen dan hem aan te leggen, overdag en 's nachts. Nu nog herinner ik mij die kleine piepjes waarmee hij honger aankondigde, heel soms riep hij om eten met een hees weentje. Wanneer ik aan die periode met Lukas en daarvoor Jana terugdenk, voel ik soms nog dat stuwende gevoel in mijn boezem, die veelheid aan volle melk waarmee ze elke dag een paar grammen bijkomen. Hoewel ik me daar nooit erg veel zorgen om gemaakt heb, tenzij ik naar Kind en Gezin moest en de verpleegster zei: 'Oei, hij wijkt iets teveel af van zijn curve. Dat moeten we toch in de gaten houden. Heb je al aan melkpoeder gedacht?' Neen. Ik sliep wat extra middagdutjes, dronk liters water en thee en liet me bijstaan door Allerliefste. Zo kreeg ik de melk en mijn babies uiteindelijk altijd weer op het goede spoor.

Al snel - achteraf bekeken toch relatief snel - hoefde dat voeden niet meer zo permanent. Wanneer ze op de leeftijd van zes maanden begonnen met groentenpap en fruitpap, daalde het ritme van de voedingen bij Jana en bij Lukas onmiddellijk naar één avondvoeding, één middernachtvoeding en één ochtendvoeding. In het grote bed, niets gedoe met borstvoedingsbh's maar lekker dicht op mijn bloot vel, een moment dat ik bijzonder knus en gezellig vond. (Zij ook, denk ik.)

Jana liet - geheel toevallig, omdat we die nacht voor de tweede keer trouwden en zij doorsliep - op acht maanden de middernachtmelk vallen. Een maand later duwde ze me - hard krijsend bovendien - ook 's morgens en 's avonds weg. Het was pokkewarm en ze zweette zich te pletter tijdens het zuigen. Misschien had ik niet genoeg melk of kreeg het een vreemd smaakje door hormonale kuren maar hoe dan ook, ze had er genoeg van. Ik had het niet zien aankomen, had het niet zelf kunnen beslissen en was er eventjes rouwig om. Maar hé, al die maanden moedermelk waren wel heel mooi geweest en het klonk goed in mijn oren: negen maanden buik, negen maanden borst.

Met Lukas kenden we aanvankelijk hetzelfde stramien. Hij kwam niet altijd genoeg bij, liet pas rond negen maanden de nachtvoeding vallen (niet zo spontaan deze keer, ik heb hem dat ene kleine zetje gegeven), maar hield daarna tot mijn grote vreugde wel veel langer vol. Tot nu dus, 18 maanden, en ik ben er klaar voor. Melk drinken bij mama was al lang niet meer zo functioneel. De voorbije dagen doofde het dus een beetje uit, straks ga ik met Allerliefste op weekend, ik denk dat het daarna voorgoed gedaan zal zijn. Het mag. Tijd voor weer een centimeter meer afstand.

Want afscheid nemen is het wel een beetje. Het is tenslotte het einde van een soort intimiteit die nooit meer terugkomt. Tegelijk voel ik me als een Dolle Mina: nu zijn mijn borsten terug van mij en van mij alleen. En soms van Allerliefste, natuurlijk.

Jippie!

(c) www.ladda.be

P.S.: Ik heb lang getwijfeld of ik dit online zou zetten. Maar hé, het is mijn blog en later wil ik me precies kunnen herinneren hoe ik dat beleefde. U moet dit bericht maar negeren.

Edit: Een week later heb ik nog altijd melk in mijn borsten. Een beetje een gespannen boezem. Wat moet ik daar nu toch mee? Opnieuw beginnen zal niet aanslaan, denk ik. Oh melancholie!