Padvindersmentaliteit

Benen vol schrammen, drie teken en licht zonverbrand. Dat was zondagavond vorige week - stilte voor de storm - het mooie resultaat van een weekend Ardennen met vrienden groot en klein. Veel lekker eten en buiten blijven zitten tot diep in het donker, ieder volgens eigen bioritme ontbijten in pyjama, nietsdoen, kletsen en toch een paar gezamenlijke activiteiten ondernomen. We stapten ondermeer twee boswandelingen met onze kinderen en ik voelde een paar herinneringen uit mijn jeugdbewegings-verleden opborrelen. Hoewel...

Terwijl andere moeders met hun kroost orthopedisch in het bos rond darteldenen

ploeterden dochter en ik op en af steile modderhellingen met deze sletsen.

Onverantwoord, ja. Ik heb bij de scouts nooit goed leren kaartlezen, maar blijkbaar ben ik ook al heel veel andere dingen verleerd. Dat geeft niet, dochter en ik, wij zijn stoere wijven! (Al doe ik de volgende keer toch bottinnen aan, wurm ik haar in sportschoentjes en verwijder ik mijn restjes nagellak met dissolvant. Aan de linker grote teen nog wat rood en rechts nog wat blauw, het is geen zicht.)